Het is alweer de 18e van de maand…
Precies 3 maanden geleden gebeurde dat… dat nu mijn leven beheerst. De afgelopen maand had ik gelukkig mijn emoties steeds beter onder controle. Ik kon sinds kort tegen buitenstaanders zonder blikken en blozen het hele verhaal vertellen. Er kon er zelfs soms grapjes over maken, wel gepaste grapjes natuurlijk.
Sinds vorige week was van die controle over mijn emoties weinig over. Ik huilde weer met regelmaat op de gekste momenten. En waarom? Omdat we precies vorige week hoorden dat de politie vandaag zou komen met het rapport.
Slapeloze nachten had ik er van. Ik wilde helemaal niets meer weten! Wat maakt het nog uit? Krijg ik hem ermee terug? Nee dus!
Maar goed dit gesprek ging maar één keer plaats vinden en wilde ik erbij zijn dan moest dat nu. Dus besloten er toch maar bij te zijn. De foto’s wilde ik echt niet zien.
Vannacht was een ramp. Wat een k*t nacht! Vanmorgen nog even getwijfeld of ik wel of niet naar de Chronodag (dag voor alle leerkrachten van de stichting van christelijk onderwijs in Hardenberg en omstreken) zou gaan. Kom op maande ik mijzelf, je bent niet ziek… en misschien is de afleiding wel prettig.
Dus stapte ik om kwart voor acht op mijn fietsje. Toen met een collega meegereden naar de eerste voorlichting in Dedemsvaart. Een leuk verhaal over het Daltononderwijs. Ik kon mijn kop er goed bijhouden omdat ik het een interessant onderwerp vond. Net na tienen richting de voorveghter gereden. Daar eerst ontvangst met koffie en thee. Voordat ik zat had ik heel wat "hoe is het nu?" beantwoord en op heel wat knikjes terug geknikt. Toen we richting de zaal moesten zat het mij al behoorlijk hoog. Op mijn rustigste toon gevraagd aan mijn collega’s/vriendinnen Mirjam en Henrieke of het gek was als ik naar huis zou gaan… Met dat ik het eruit had huilde ik al. Mirjam heeft Aïsha gebeld en die is mij komen halen.
Thuis even uitgehuild en toen op de bank in slaap gevallen. Om half 1 werd ik wakker. Nog een uur en dan komen ze…
Om half 2 waren ze er. Een mannelijke en vrouwelijke agent. Ze zouden zakelijk blijven was één van de eerste dingen die ze zeiden. Het gesprek duurde iets meer dan een uur. Het viel mee. Geen schokkende mededelingen. Wat fijn was om te horen was dat papa echt niet ingehaald heeft op het moment van het ongeluk. Ook heeft hij niet geremd, dat betekent dat hij het dus niet heeft zien aankomen. Verder vertelden ze dat ze niets over zijn snelheid konden zeggen. Allemaal dingen die toch op de één of andere manier fijn zijn om te horen. Of… het tegendeel zou erg vervelend zijn om te horen. En dat was het eigenlijk. Geen nieuwe informatie verder of nare conclusies. Zelfs de foto’s bekeken, waarop papa niet te zien was. Ook niets anders te zien dan Killroy ons had laten zien.
En dat was dat. Eigenlijk niets bijzonders maar het gaat wel over mijn vader! En dat maakt het ontzettend moeilijk. Het was een moeilijke week waarin ik in mijn rouwproces weer een grote stap terug moest doen. Nu maar weer op naar positieve kant van het leven.
