Onder het schoonmaken vanochtend dacht ik aan mijn poëziealbum dat ik al erg lang kwijt ben. Ik baalde er altijd al van, maar de laatste tijd nog veel meer. Waarom? Omdat papa er als eerste inschreef, gelukkig ken ik het gedichtje uit mijn hoofd…
Lieve Nicolle
Ik mag als eerste in je album schrijven
Ik hoop dat ik altijd nummer 1 zal blijven
En blijf je mij dan altijd trouw?
Dan zeg ik: Je bent mijn meisje, ik hou van jou!
Dikke kus van papa.
Dan is deze voor jou papa. En schaf jezelf daar in de hemel ook maar een poëziealbum aan, want er komen er vast nog meer!
Lieve pap
Het is echt ongelofelijk dat je er niet meer bent
Na 6 weken denk je dat je wendt
Maar het wendt echt geen enkel moment
Als ik naar de foto’s kijk, denk ik dat je er nog bent
Je bent er wel in mijn gedachten
Maar pap, ik zit maar op een teken te wachten
Een warme knuffel, droom of een vallende ster
Voor mijn gevoel ben je namelijk niet ver
Wil je mij alsjeblieft dat teken geven?
Dan kan ik stukje bij beetje weer verder met mijn leven
Lieve papa ik zeg; Ik hou van jou
Ik ben je meisje en blijf je altijd trouw!
Kusje je liefste jongste dochter.