“Je bent een prachtige rode Ferrari, maar ook deze gaat stuk als je plankgas blijft rijden!”
Deze zin komt uit het boek “Is het leven een 7?” Dit is een geweldig boek van Paul en Derek de Beurs (vader en zoon) met psychologische uitleg en adviezen om te werken aan jezelf. Een boek waarin ik veel herkenning vind.
Ik ben namelijk zo’n rode Ferrari en vloog vorig jaar rond deze tijd per ongeluk uit de bocht! Ik raakte de controle over het stuur, het gas en de remmen volledig kwijt. En wat ik ook probeerde, ik kreeg mijn Ferrari niet meer onder controle en terug op het circuit.
De meeste mensen noemen het een burn-out. Ik vind een kapotte rode Ferrari liever klinken. Het komt echter op het zelfde neer, je kunt niet meer functioneren zoals je zou willen. En dat kwam hard aan, want ik dacht dat mij dit nooit zou overkomen.
Ik ben altijd heel open over hoe ik mij voel. Als iemand mij vorig jaar rond deze tijd vroeg hoe het met mij ging, vertelde ik gerust dat het even niet zo lekker ging. Dat “even niet zo lekker” eigenlijk betekende dat het echt niet goed ging, kon je gelukkig niet aan mij zien.
Want aan de buitenkant zagen de meeste mensen niet dat ik mij gestrest, opgejaagd, onrustig, overprikkeld en extreem angstig voelde. Ik had maagpijn, sliep enorm slecht, was heel vroeg wakker, voelde veel tintelingen en huilde meerdere keren op een dag.
Achteraf was het veel beter geweest als je het wel aan mij had kunnen zien. Dan hadden mensen mij de Ferrari kunnen laten parkeren en hadden we veel eerder met het onderhouden/repareren kunnen beginnen. Uiteraard zagen mijn naasten wel dat ik de controle kwijt was, maar deze bijrijders wisten ook niet goed wat ze moesten doen en daarnaast wilde ik ook niet altijd naar hen luisteren.
Hoe kan het dat ik dan toch altijd heb kunnen werken? In eerste instantie heb ik lange tijd meer taken op me genomen dan dat van mij werd gevraagd zowel thuis als op het werk, het niet kunnen delen van mijn verantwoordelijkheid en controle houden zorgden ervoor dat mijn tank regelmatig bijna leeg was. Een nacht goed slapen vulde mijn tank waardoor ik de volgende dag mijn tank weer bijna leeg reed. En toen had ik hem opeens helemaal leeg gereden.
Onbewust had ik een aantal klachten geactiveerd die stress veroorzaakten. Door het krijgen van Corona ontwikkelde ik een angst, deze angst zorgde dat ik slecht ging slapen en dat zorgde weer voor nog meer klachten. Deze cirkel waarin de verschillende klachten elkaar versterkten en het toch door blijven gaan, zorgde ervoor dat ik uit de bocht vloog. Mensen verschillen onderling wat betreft de manier waarop klachten elkaar beïnvloeden. In mijn geval was de relatie tussen werkdruk en stress niet de oorzaak van mijn klachten en dus kon ik al die tijd blijven werken. Of dat achteraf gezien verstandig was zou ik mezelf kunnen afvragen. Maar zoals in het boek ook staat geschreven “het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen”.
En ik begrijp nu dat ik sinds het overlijden van mijn vader mijn Ferrari in de hoogste versnelling had gezet. Flink gas geven was voor mij de beste manier om door te kunnen rijden. Ik negeerde meerdere keren de rode lampjes in mijn dashboard. Totdat ik dus uit de bocht vloog en mijn Ferrari niet meer terug op het circuit kreeg.
In juli parkeerde ik mijn auto in de garage en ging de monteur ermee aan de slag. Heel langzaam gingen er steeds meer lampjes op het dashboard uit. Ik kreeg de Ferrari weer op het circuit en het is nu de uitdaging om deze onder controle te houden. Regelmatig gaan er lampjes branden en weet ik dat ik te hard ben gegaan. Ik mag gerust af en toe lekker hard gaan, maar moet op tijd remmen en bijtanken . En dus wandel, puzzel en ontspan ik meer dan ik ooit heb gedaan. Ik zit zelf aan het stuur en ben de baas over mijn eigen Ferrari. Een Ferrari die ik steeds beter leer kennen en meer waardeer.
En op deze Moederdag probeer ik mijn Ferrari regelmatig te parkeren en met mijn bijrijders te genieten van de zon op ons circuit!
