Gistermiddag even met mijn moeder de stad in geweest cadeautjes kopen voor Aïsha, die zondag jarig is. We zouden daarna direct doorgaan naar het kinderdagverblijf om Liv en Rev op te halen. In de stad sneeuwde het al behoorlijk. En waar het in de 26 jaar dat ik op deze aardbol rond loop bijna nooit bleef liggen, wil het dit jaar maar niet verdwijnen.
We deden bijna een half uur over een stukje dat we anders in 5 á 10 minuten kunnen doen. Ach ja we hadden geen haast. Wat wel al in mijn achterhoofd zat… Tim moest die avond om 23uur ook nog terug van Almelo naar Hardenberg!
Tim belde rond zessen om te vertellen dat het daar ook zo slecht was en dat hij had besloten niet met zijn jongeren te gaan bowlen in Enschede (of was het Hengelo?). Fijn! Maar je moet nog wel naar huis vanavond. Hij belde tegen 23.15uur dat hij weg reed uit Almelo. Normaal is hij dan binnen een half uur thuis. Ik gaf hem een paar minuten langer en net toen ik wilde bellen of alles wel goed ging hoorde ik de auto voor het huis stoppen.
Vandaag moest Tim om 12uur beginnen. "Bel je even als je er bent?" dat zou hij doen. Maar om 12uur nog geen tim 12.15 uur had hij nog niet gebeld. Dus probeerde ik hem maar eens. Geen gehoor! VERDORIE! 5 minuten later nog maar eens geprobeerd, en weer en weer! Maar ik kon hem niet te pakken krijgen. En dan volgt dat rare, vreemde gevoel… Er zou toch niet… Hij zou toch niet… Nog maar eens proberen….
En toen maar gewoon zijn werk gebeld. Jahoor Tim is er gewoon, maar we zijn aan het vergaderen. Oke prima, bedankt!
Ik geloof dat iedereen wel een stukje onrust heeft als één van zijn of haar dierbaren met dit PIEPweer de weg op moet. Dat heb ik ook altijd al gehad. Maar sinds papa zijn ongeluk is het gevoel enorm verergerd. Het is een ontzettend naar gevoel dat je bekruipt en altijd weer komt de 18e december 2008 op mijn netvlies tevoorschijn…. En is het niet alleen de angst, maar ook het verdriet dat die dag blijft hangen!
Want hoewel ik niet dagelijks/wekelijks meer over papa schrijf. Dit kun je niet missen:
En ik geloof ook niet dat het ooit dragelijker wordt!
