Veel mensen vragen mij hoe het met mij gaat. Tegen de één zeg ik redelijk, tegen de ander, naar omstandigheden best goed en weer tegen een ander zeg ik de waarheid, gewoon klote dus!
Aan een enkeling vertel ik wat meer. Gewoon omdat ik het lekker vind om bij sommige mensen mijn hart te luchten. Dan vertel ik over de pieken en de dalen die ik nu ervaar.
Want je emoties komen altijd in pieken en dalen. Ook voor het ongeluk had ik deze. Het verschil met nu is de hoeveelheid en de intensiviteit ervan. Ik merk dat de dalen op sommige dagen meer zijn dan de pieken en dat de pieken veel minder hoog komen de laatste week. Want na een piek volgt bij mij al snel een enorm dal. Een piek komt vaak voort uit iets dat Liv doet of de gedachte aan iets moois en dan bedenk ik wat papa allemaal moet missen….
Ik zie papa al een groot applaus geven aan Liv terwijl zij op haar teentjes staat en denkt dat ze springt. Ik zie hem glunderen wanneer Liv Saar een dikke knuffel geeft. Ik zie hem trots zijn omdat Liv zelf op haar loopfiets stapt en weg rolt. Ik zie hem lachen wanneer Saar achter Liv aan zit… Ik zie het allemaal in mijn hoofd maar ik hoor, voel en ruik hem niet. En het ergste… Hij ziet het niet!
En dan zijn we nog maar drie weken verder…
Gelukkig klopt er nog steeds een klein hartje in mijn buik. Een hartje dat steeds groter wordt en steeds meer een plekje in mijn hart verovert! Gisteren dat hartje weer mogen horen. Ik ben er trots op en had graag papa even gebeld om te vertellen dat alles goed was, net als alle andere keren dat ik bij de verloskundige was geweest.
Ook de afspraak gemaakt voor de 20-wekenecho, 23 januari mogen we komen. Als je mij 4 weken geleden gevraagd had of ik wilde weten wat het wordt had ik hetzelfde geantwoord als nu. Ja!! Als je mij toen naar mijn voorkeur had gevraagd zou ik eerlijk gezegd hebben dat ik hoopte op een jongetje, omdat ik Tim en papa een extra "man" in ons midden gunde. Omdat ik ze al met hun drietjes naar de voetbal zag gaan… Maar nu… ik denk dat ik nu stiekem hoop op een meisje…
