Laatst vroeg iemand op een een niet vervelende manier aan mij of ik nog vaak huilde. We hadden het over het feit dat je niemand kan missen en zeker niet je vader, maar dat het verdriet zo anders wordt. Daarop volgde dan ook de vraag: Huil je dan nog vaak?
Ach ja… wat is vaak? Is bijna iedere dag vaak? En welke tranen tellen mee? De twee tranen die over mijn wangen lopen ’s morgens onder de douche of alleen het echte huilen, met dikke tranen en grote snikken en lange halen?
Ik denk dat ik nog wel behoorlijk veel huil. Het klopt echter dat ik eigenlijk nooit meer huil waar anderen bij zijn. Ook niet bij Tim, mijn moeder of Aïsha, vriendinnen en zeker niet op school of ergsens anders in het openbaar.
Huilen is het tonen van emotie die je niet onder controle hebt. Ik heb de laatste tijd mijn emotie heel erg goed onder controle. Dat wil niet zeggen dat ik die controle altijd wil hebben. Juist omdat ik papa zo vreselijk mis, vind ik het soms heel fijn om verdrietig te zijn. Als ik alleen ben denk ik graag aan papa en vind ik het fijn om even te huilen. Even flink ontladen zodat ik weer een tijdje de controle over mijn eigen emotie heb.
Ik ben net een mp3 speler, ik kan de hele dag door muziek laten horen, totdat het batterijtje gaat knipperen. Het beste is dan te wachten totdat de batterij helemaal leeg is en hem dan weer helemaal op te laden, alleen dan kan hij nog een hele poos mee!
Op deze manier heb ik met mijn tranen leren om te gaan. Of ik na 17 maanden ook heb leren om te gaan met het gemis van papa dat kun je nu vast zelf wel invullen.
Nog 1 keer deze foto, omdat ik hem zo mooi vind!