Soms is het heel verstandig om niet meteen achter de computer te kruipen om je frustraties van je af te schrijven. Soms is het beter om even te wachten tot de rust is terug gekeerd. Even de emoties laten bezinken.
We waren namelijk echt toe aan het weekend. Niet omdat we druk waren met ons werk, maar domweg omdat onze zoon onze dag terroriseerde…
Rev heeft namelijk twee dagen en nachten, gehuild, gesiept, gejammerd, gepiept, gemekkerd, gekrijst! En foei… wat was ik het jochie zat!
Het was een samenkomst van ziek zijn, niet alles kunnen wat je wil en een flinke dosis verlatingsangst. Hij huilde werkelijk waar om alles!!! Ik kon niets, maar dan ook niets doen. Overal waar ik heen ging kwam Rev als een magneet achter mij aan. En als hij wel heel, maar dan ook heel even een poging deed om zelfstandig wat te ondernemen dan was dat iets dat buiten zijn kunnen lag (bijvoorbeeld op Liv haar fietsje klimmen) en krijsde hij het uit van frustratie. Toen het eindelijk bedtijd was durfde hij zijn ogen niet dicht te doen, want stel je voor dat je moeder bij je weg loopt. Ik begon om 19.30uur met het naar bed brengen. Toen Tim om 21.30uur thuis kwam lag ik radeloos met Rev op ons bed. Rev had zijn frustratie regelrecht aan mij doorgegeven. Ik zat er helemaal door heen.
Na een nacht van 3 keer meer dan een half uur naast Rev te hebben gezeten was ik alles behalve uitgerust. Toen Rev om half 7 vond dat de dag wel weer kon beginnen, kon ik er nog niet vol goede moed in gaan. Rev pakte ook vrijwel meteen het gejammer en gepiep weer op zodat ik na een uur, bijna in tranen aan Tim vroeg hoe ik deze dag toch door moest komen… Tim wist het ook niet en was al lang opgelucht dat hij de deur uit kon (al was het voor hem natuurlijk niet prettig ons zo achter te laten).
's Middags sliep Rev krap een uurtje en ik vond het best. Ik had de puf niet om moeite te doen om hem weer in slaap te krijgen. Toen Tim rond 3 uur belde dat hij naar huis kwam ging er een golf van opluchting door mij heen.
Die avond spuugde Rev zijn eerste hap eten meteen weer uit en heeft hij enkel een danoontje gegeten. Tim heeft hem al om half 7 naar bed gebracht. We hebben hem daarna niet weer gehoord.
Zaterdagochtend werd Rev na één onderbreking rond half 7 wakker. Toen ik hem uit bed haalde zag ik het al aan zijn oogjes, de oude Revie was er weer!!!!!!! Vanaf toen ben ik gaan proberen alles te benoemen wat hij aanwijst of in niet verstaanbare woorden aan ons probeert duidelijk te maken. En het lijkt te werken. Af en toe pakt hij mijn hand vast en sleurt mij mee naar het geen dat hij wil hebben. Ik kan niet wachten totdat hij kan praten en hij zelf blijkbaar ook niet.
Het weekend had ik dus nodig om uit te rusten, gelukkig gaf onze kleine dondersteen mij daar prima de kans toe! En als ik naar onderstaande foto's kijk kan ik het gevoel van donderdag en vrijdag al niet meer terug halen. Ik noem het maar onvoorwaardelijke moederliefde!