Voor 2e kerstdag hadden we lootjes getrokken met de familie v/d Veen. Ik had Aïsha’s lootje en had al lang een boek voor haar besteld moeten hebben. Dat was ik dus vergeten en toen alles rondom papa gebeurde had ik er domweg geen tijd voor. De dag voor kerst dus de boekhandel in. Nee dat boek hadden ze natuurlijk niet.
Dan maar een ander boek. En om maar niet mee te doen aan de struisvogelmethode heb ik maar "gewoon" een boek over rouwverwerking voor haar kocht. Voor nu komt ie voor ons wel van pas, voor later kan ze hem in haar werk misschien gebruiken (m’n zus is maatschappelijkwerkster).
Aïsha is er meteen in begonnen. Het eerste hoofdstuk was al meteen herkenbaar. Het werd mij onder de neus geschoven met de opdracht, lees maar even door…
____________________________________________________________________________
Ontkenning (een aantal zinnen uit het hoofdstuk)
"Ik kan het niet geloven". De getroffene zegt dat in het begin daadwerkelijk, omdat het teveel is voor zijn of haar psyche.
Dit eerste stadium van verdriet helpt ons om het verlies te overleven.
Ontkenning helpt ons om zelf te bepalen in welk tempo we het verdriet toelaten.
Het is een natuurlijke manier om niet meer binnen te laten dan we aankunnen.
________________________________________________________________________
Oke! Daarom zijn we dus zo sterk! De natuur helpt ons hier een handje bij.
Ik heb nog maar niet veel verder gelezen. Want als ik het boek moet geloven volgen hierna nog 4 stadia van verdriet; woede, marchanderen, depressie en aanvaarding. Gelukkig staat er ook: "niet iedereen maakt alle stadia door, en niet iedereen doorloopt ze in de beschreven volgorde". Nou dan denk ik dat ik die depressie maar oversla!