De echte jongens film zojuist voor de tweede keer bekeken.
De eerste keer dat ik hem zag keek ik volledig met mijn moederogen, nu ook mijn juffenogen mee laten kijken.
Naast mij een aantekeningen briefje om later mijn gedachten nog eens over te laten gaan.
De echte jongens film is een documentaire die zich afvraagt of onze jongens lastigere worden of dat wij als maatschappij, opvoeders en onderwijzers steeds meer last van jongensgedrag hebben.
Het antwoord maakt mij niet zo heel veel uit eigenlijk. Ik sta vooral stil bij mijn eigen rol hierin.
In eerste plaats als opvoeder. Het gebeurt vaak dat als ik aan het einde van de dag terug kijk op de kinderen ik te veel Rev zijn rem ben geweest. De zin “Rev, doe eens rustig!” wordt door mij geregeld uitgesproken. Net zoals “pas op” en “kijk uit”.
Ik wil hem beschermen. Beschermen tegen pijn, maar ook tegen de buitenwereld.
Neem nou zijn eerste kijkles met zwemles. Rev was super enthousiast, maar daardoor ook ontzettend druk. Hij had geen oor meer voor de opdrachten en erg weinig oog voor de badmeester. Hij deed wat hij doen moest, maar ook zoveel meer. Drie kwartier lang was hij een wervelstorm in een glas/bad water. Het liefst wilde ik met hem op gelijke ooghoogte komen om hem te vertellen dat hij rustig moest doen en moest luisteren naar wat er gezegd werd. Mijn beschermende factor wilde dat hij voorzichtig deed omdat hij zich zelf bijna verzuipt daar in het water en omdat hij duikt in het ondiepe. Maar mijn beschermende factor wilde ook dat hij rustig deed omdat hij zich zelf onder het oog van al die andere ouders als een heuse stuiterbal naar voren bracht, grappig maar ook “lastig”!
In de documentaire wordt van één van de jongens gezegd dat hij een 6e zintuig heeft voor het maken van grappen. Dat herken ik bij mijn mannetje. Hij heeft helaas geen 6e zintuig om hier op tijd mee te stoppen. Ook dit herken ik bij Rev. En ik herkende zoveel meer.
De documentaire zoekt niet zo zeer naar oplossingen. De oplossing ligt naar mijn idee dan ook in ons zelf. Wij moeten ieder op onze eigen manier opzoek naar het beste. Wat hebben onze jongens nodig om te groeien en te bloeien?
Die zoektocht zal vast niet altijd makkelijk zijn… ik zal mijn best doen.
Naast mijn bed hang ik een briefje met het volgende gedichtje:
Ontdek en beweeg!
Jij mag zelf op ontdekkingsreis, daarvan word jij wijs.
Door zon en regen laat ik jou vrij bewegen.
Ik geef je grenzen, maar vergeet ook zeker niet jouw wensen.
Ontdek en beweeg!
