Dinsdag 8 maart 2011 schreef ik voor het laatst over Rev zijn slaapprobleem.
Ik weet nog heel goed dat ik in die tijd vaak zei… “als hij 18 is zit ik vast niet meer naast zijn bed als hij moet slapen”.
Bijna 2 jaar hebben we naast hem gezeten, bij hem geslapen en ’s nachts met hem door het huis gewandeld. Er stond een stoel naast zijn bed en er lag een extra matras in zijn kamer. Alles om hem maar te laten slapen. We hadden destijds het vertrouwen dat het goed zou komen, maar waren na jaren geen nacht door slapen wel erg moe. Soms zelfs heel erg moe.
Toen het slaaptekort bijna te veel leek te worden hebben we aan de bel getrokken. We kregen hulp. Zij vertelde ons niets nieuws, maar zorgde er wel voor dat we er de tijd voor namen. Zeventig dagen duurde het afkickproces. Na zeventig dagen viel hij zelf in slaap en werd ’s nachts niet meer wakker. En als hij wel wakker werd kon hij zonder drama weer gaan slapen. Het voelde als een overwinning.
We zijn inmiddels al weer twee en een half jaar verder. Bijna iedere avond als ik hem nog even een kus ga brengen voordat ik zelf ga slapen denk ik heel even terug aan toen. Het jongetje dat een hekel aan zijn bed leek te hebben is er inmiddels wel heel gek op geworden. Hij gebruikt hem dan ook 9 van de 10 keer optimaal. De laatste maanden besloot ik de bijzondere uitvoeringen vast te leggen….
Wat is het toch waardevol als je kind zo heerlijk kan slapen!
En ook nu ligt hij weer heel tevreden onder zijn nieuwe dekbed.
Slaap lekker!
