Weet u nog dat ik maar door ging?
Mijn vader overleed. Ik had een meisje van 1 en was 4 maanden zwanger van nummer 2. Om mij heen zeiden de mensen dat ik rustig aan moest doen en de tijd moest nemen om te rouwen.
Is er dan een regel voor je rouwproces? Ik moest het zelf maar weten, kreeg het vroeg of laat toch wel voor mijn kiezen….
We zijn 7 jaar verder… Is dat dan vroeg of laat?
Maakt natuurlijk ook niet uit… ik kreeg het te pakken.
Wat een geluk dat daar gewoon mensen voor zijn.
En zo startte ik met trauma- en rouw verwerking. Ik vertelde, huilde, luisterde naar klikjes en volgde de lampjes. Heel bewust beleefde ik nog eens de tijd van toen.
En als we dan toch hulp hebben laten we dan maar meteen voor het volledige pakket gaan. En zo zijn we nu aan het werk met mij zelf. Wat vind ik belangrijk, wat wil ik graag? Hoe kan ik wat minder streng voor mijzelf zijn en leren de boel de boel te laten?
Eén van mijn leerpunten is tijd voor mijzelf in te plannen. Leef je zelf… en doe de dingen die je leuk vindt! En dat is schrijven, dus bij deze weer een stukkie!
