En dat is 18! Het is vandaag 18 juni, dat betekent dat het precies 18 maanden geleden is dat mijn kruis zwaar werd, heel zwaar! Want…
Elk mens die hef zich 'n kruus te dragen (klik om te luisteren)
Elk mens die heeft zich een kruis te dragen
opzich zijn die kruizen precies even groot
het verschil is, de ene die heeft hem van piepschuim
en de ander die heeft hem van lood
Maar hoe zwaar is mijn kruis momenteel? Ik weet het niet. Ik houd namelijk niet van wegen. Ik heb geen weegschaal in huis en doe niet aan de lijn. Wat mijn gewicht betreft ben ik meer zo'n jojo'er. De ene keer let ik erop en val ik best wel wat af, de andere keer interesseert het mij niet en kom ik weer wat aan.
Mijn kruus heeft zich het afgelopen anderhalf jaar aan mij aangepast. Hij jojoot vrolijk ook vaak minder vrolijk mee.
Op woensdag 17 december 2008 was mijn kruis van piepschuim. Ik ging huppelend door het leven en had geen èchte zorgen. Toen papa op donderdag 18 december overleed verongelukte klinkt zo zwaar verandere mijn leven voor altijd. Mijn kruis werd zwaar, loodzwaar! In anderhalf jaar tijd is mijn kruis wel degelijk weer lichter geworden. Je leert nou eenmaal omgaan met het missen en het verdriet. Maar toch blijven er van die "zwakke" momenten waardoor het kruis toch weer zwaarder wordt. Van die dagen waarop het leven zo confronterend is, het er zo zwaar boven op ligt. Hoe prettig het ook is dat mijn loodzware kruis niet altijd aan zijn top zit, zo confronterend is het ook dat hij nooit meer op zijn streefgewicht komt!
Maar zou iedereen zijn kruis op een bult gooien en zou er echt die engel komen met de boodschap een kruis uit te kiezen, dan zou het verleidelijk zijn om er eentje van piepschuim te kiezen…. en toch zocht ik mijn eigen kruis er inderdaad weer tussen uit. Want ik was een trotse dochter en zal dat altijd blijven. Mijn vader is was een sterke man en ik ben zijn sterke dochter. En ik weet zeker dat mijn sterke vader mij helpt mijn kruis te dragen!
Lieve papa, til je nu ook weer even mee?
