De afgelopen periode heb ik twee boeken gelezen met hetzelfde onderwerp, namelijk de dood door de mens geregisseerd.
Over het eerste boek schreef ik al eens. Vita is een deels autobiografische roman waarin twee collega’s een relatie krijgen waarin al snel de doodswens van Vita centraal komt te staan. Mag je wanneer je lijdt aan depressies zelf over leven en dood beslissen?
Het tweede boek las ik vorige week in drie dagen uit. Ik wens je het onmogelijke is een literair non-fictieboek waarin je een reconstructie van het bijzondere en beladen levensverhaal van het babytje Bente leest. Mogen wij beslissen over levensbeëindiging van een wilsonbekwame?
Twee boeken die mij doen laten nadenken over een geregisseerde dood.
De situatie van prins Friso geeft eveneens stof tot nadenken op het zelfde gebied. Wanneer mogen wij, wanneer mag ik beslissen over de dood? Mogen we, mag ik uberhaupt beslissen over de dood?
Afgelopen week was ik ’s avonds alleen thuis. Omdat er niets op de tv was wat mij kon boeien kroop ik achter de laptop en klikte op uitzending gemist. Daar sprong een reportage “Klaar met leven, de zelf geregisseerde dood” meteen in het oog. Alsof ik nog eens een uitbreiding van mijn gedachten nodig had.
Die uitbreiding is er wederom gekomen. Ik laat mijn gedachten gaan over het onderwerp. Wat ik denk, vind en zou willen is hierin weinig van belang omdat in Nederland op dit gebied eigenlijk weinig te willen valt.
Ik kan enkel en alleen hopen dat het ons bespaard blijft om ooit voor een keuze te komen staan.
