Als klein meisje hield ik rond deze tijd de postbode en brievenbus goed in de gaten. Tientallen kaarten kregen we toegestuurd. We mochten helpen de enveloppen te openen. Keken van wie de kaart afkomstig was en kregen bij sommige afzenders het verhaal te horen waarvan we ze kenden. Daarna werd er een gaatje in de kaart geperforeerd en werd de kaart aan een lang lint aan de deur gehangen. Wanneer het lint vol was hingen we er een nieuw lint naast en zo hingen er rond kerst en oud en nieuw heel wat linten met mooie kerstkaarten aan de deur van de voorraadkast.
Nu kijken mijn kinderen uit naar de post. Ze maken de enveloppen samen open en vragen wie de afzender is. De kaarten worden op een schaal gelegd en met sommige kaarten mag Liv alvast knutselen. Een ieder die ons zo’n lieve kerstkaart stuurde daarvoor bedankt!
De laatste keer dat ik zelf kerstkaarten op de post deed was op 18 december 2008. Terwijl dat vreselijke ongeluk al was gebeurd schreef ik vrolijke kerstgroetjes. Ieder jaar denk ik nu weer “Zal ik dit jaar weer kaartjes versturen?”, maar telkens weer doe ik het niet. Niet omdat ik het niet leuk vind, niet omdat ik bang ben, niet omdat ik de ander geen fijne kerst wens… Waarom dan niet? Ik weet het niet!
Dit jaar dus weer geen kerstkaartje van ons. Toch wens ik jullie het allerbeste toe….
En hebben jullie nog wel zo’n prachtig lint met mooie kaarten aan de deur?
Print dan gerust onze kerstgroet!
