Soms kom je mensen tegen die je denkt te kennen. Soms kom je mensen tegen die je kent. Maar wat is “kennen” eigenlijk? Wanneer ken je iemand?
Kennen betekent “kennis hebben van iets of iemand”. Dat verklaart dat je als je iemand herkent zegt “Ken ik jou niet ergens van?”.
Je kent dus blijkbaar veel mensen. Helemaal met de komst van Social Media lijken we steeds meer mensen te kennen. Het kan dan ook zijn dat mensen jou wel kennen en jij de ander niet of anders om.
Zo kwam ik in de zomer van 2021 een moeder met haar kinderen tegen op het strand. Ik ken deze mensen, maar zij kennen mij niet. Ik ken ze zelfs al vanaf 2009. Dit is de tijd dat ik heel veel blogs begon te lezen, dit omdat ik zelf in 2008 was begonnen met schrijven. In die tijd begon ik met het lezen van haar blog. Dat ze een bekende man had was mij niet bekend.
Daan Rot had mijn interesse gewekt met de vaste rubriek “Deze week zag ik”. Iedere vrijdag maakte ik een tekeningetje of foto van iets bijzonders uit de afgelopen week. Dat deed zij en nog heel veel andere bloggers ook.
Ik ben haar altijd blijven volgen op Social Media. Heb haar kinderen “zien” opgroeien. Nu bijna 15 jaar later schrijft ze een column in de Mezza. Een column die ik met heel veel herkenning lees. Vorig jaar overleed namelijk haar man Jan Rot. Haar columns gaan veelal over hoe je verder gaat na het verliezen van één van de belangrijkste mensen uit je leven. De blogs die ik 14 jaar geleden schreef lijken op die van haar. En zo ken ik ook haar verdriet. Niet omdat ik die echt ken, maar wel omdat ik weet hoe het voelt om iemand zo hard te missen.
Die columns staan dus is de Mezza. Dit is een magazine die wekelijks op zaterdag verschijnt bij een aantal bekende kranten. Wij lezen alleen geen krant. Gelukkig mijn schoonouders wel. En sinds zij weten dat ik deze column graag lees bewaren ze de Mezza voor mij. Eens in de week of soms 2 weken komt hij bij mij aan. Soms zit hij in de korfbaltas van één van de kinderen, soms geeft mijn schoonmoeder hem even op school aan mij tussen de lessen door, soms brengt ze hem langs en soms zit hij gewoon in de bus.
Ik lees de column bij het ontbijt, één per keer. Ook al ligt er nog één voor me klaar. Het moet namelijk altijd even bezinken, omdat het me raakt. Omdat ik haar verdriet “ken”.
