Al dagen maak ik mij er druk om. Ik heb er zelfs over gedroomd. Vandaag moest ik naar de kaakchirurg in Zwolle om mijn verstandskies te laten trekken.
Ik mocht niet alleen komen, dus mijn moeder nam een dagje vrij om mij te ondersteunen. Ik ben nog nooit een held geweest bij tandartsen en dit vooruitzicht bood weinig goeds.
Dus vanmorgen om kwart over acht reden mijn moeder en ik richting Zwolle. Ondanks de drukte op de weg, een ongeval en omleiding zat ik keurig om half 10 in de wachtruimte van de kaakchrirugie. Wachten duurt altijd lang, maar wachten op zoiets duurt altijd veel te lang. Ik begon vrij rustig, maar werd steeds zenuwachtiger. Om 10 uur mocht ik eindelijk binnen komen.
Goedemorgen! zei de good looking kaakchrirug. Wat nou goedemorgen dacht ik, maar ik hield mij in en groete terug met een nette hallo. Ik mocht plaatsnemen in de stoel en de chrirug bekeek mijn foto.
Oohhh, hoor ik hem zachtjes zuchten. Komt u maar weer uit de stoel en kijkt u maar even mee. Dit is uw gebit. Hier zitten de verstandkiezen. Over de wortels van uw kiezen lopen zenuwen. Dit zijn de zenuwen die doorlopen naar de lip. De kans zit erin dat wanneer we de verstandskiezen verwijderen het gevoel in uw lip deels verdwijnt.
Dat zoent vast niet lekker, is mijn eerste reactie. Nee dat lijkt mij ook niet, zegt de nog altijd good looking chirurg lachend. Hij begint meteen met het opsommen van de alternatieven. Gewoon laten zitten en wachten tot je er last van krijgt (ik hoor de rest al bijna niet meer, mijn keuze is gemaakt), alleen het bovenste gedeelte eraf halen en de wortels laten zitten en hopen dat deze niet gaan ontsteken of toch verwijderen met een kans, al is hij klein op een eeuwig verdoofde lip.
Ik mag er even over nadenken. Niet moeilijk kiezen lijkt mij. Ik laat ze mooi zitten! De kans is groot dat u er toch last van krijgt, dan moet u alsnog terug komen. Prima, dan kom ik dan terug. Vindt u het goed dat ik dan mijn zus meeneem, denk ik bij mijzelf….
