ik kan ’t gewoon niet aan
ik mis je armen om me heen
en alles aan je waar ik zo van hou
nee, ik leef niet in een wereld zonder jou
Ik heb een masker opgezet… Ik lieg als ze me vragen hoe het gaat…
Een paar zinnen uit een liedje van Marco Borsato. Het liedje slaat verder niet op onze situatie, maar deze zinnen geven wel mijn gevoel van de afgelopen twee werkdagen weer.
Hup masker op, verstand op nul, blik op oneindig en doen wat je doen moet. Op het moment dat ik "gewoon" aan het werk ben voelt dat eigenlijk best aangenaam, maar zodra er rust komt of ik vrij ben verandert dat gevoel… Ik lijk wel gek! Dan kan ik mijn tranen bijna niet houden en is bijna alles mij teveel.
Ondertussen wil(de) ik nog steeds alles, maar dan ook alles over het ongeluk weten. Dus nog eens contact opgenomen met de politie. We zouden terug gebeld worden. Dat gebeurde gisteren avond. Het was eigenlijk een fijn gesprek maar ik hield er een (sorry) kut gevoel aan over.
Waarom?? Omdat het gewoon echt een heel erg ongeluk was en ik op de één of andere manier papa’s dood en het ongeluk nog niet op die manier aan elkaar gekoppeld had. Het waren twee losse feiten die nu heel langzaam met elkaar in verbindig komen. De agente was erg onder de indruk van alles, het was voor haar een hele zware dag geweest waarin ze moeilijke beslissingen heeft moeten nemen. Een telefoon die wel 50 keer ging, maar ze niet hebben opgenomen. Er achter komen wie deze man nu was, wat voor gezin erachter zat. Getuigen tot bedaren brengen en horen. En zo heeft ze ons nog veel meer verteld over de 18e december. Feiten die hard aankomen en gewoon over mijn vader en onze situatie gaan, en dat raakt je diep, heel diep!
En die pijn gaat maar niet uit je lichaam… En als er dan de volgende dag gevraagd wordt aan je hoe het gaat… dan lieg je maar weer een keer en zet ik dat mooie masker maar weer op!
Verdriet moet je delen, maar hoe in Godsnaam? Het is een gevoel dat niet te delen is!
