Zo zo, op de dag van de echo is er bijna 550 keer op mijn log gekeken! Leuk om te zien hoeveel mensen met mij meelezen. En vooral wie allemaal! Familie, vrienden, korfballers, bekenden, onbekenden, maar ook, familie van familie, vrienden van familie, familie van vrienden en vrienden van vrienden en ga zo maar door. (Madelon hoe kom je in vredesnaam aan deze web-log? En van de Pabo wist ik nog hoor, ik heb met Tim alweer grapjes gemaakt over je achternaam… Allemekinders…)
En nu de stand van zaken in huize Huisinga/Slot.
Vrijdag was een emotionele dag. De echo was spannend… Zou alles goed zijn? En wat zou het worden? Toen wij met vier man sterk binnen kwamen moesten wij natuurlijk wel even uitleggen waarom dat het geval was. De echoscopiste begreep het en maakte er gelukkig niet al teveel woorden aan vuil. We namen plaats, ik kreeg wat kussentjes voor een comforttabele ligging en daar gingen we… De eerste vraag was: Willen jullie weten wat het wordt? Ik kijk Tim nog een keer aan en we zeggen ja. Nou dan heb ik het al gezien en hoef ik niets te verbergen de rest van de echo… luid en duidelijk… de balletjes mooi in beeld en daar een klein piemeltje! En daar kwamen de tranen! In mijn hoofd een keer heel hard gevloekt… een jongetje… wat zou papa trots zijn!!!!
Een blik naar Tim en geluk in zijn ogen, een blik naar mama en ook daar een twinkeling, een blik naar Aïsha en zie daar een vrolijke lach. Het is goed een jongen, maar ook even knetter moeilijk!
We gaan verder met de echo. We bekijken alles even goed, zijn blaas, nieren, ruggenwervels, beentjes, armpjes, voetjes, hoofdje en zijn hartje. Het klopt! Alles is goed met ons kleine mannetje. Opeens is "het" dat in mijn buik groeit heel veel. Ons zoontje, Liv haar broertje, een kleinzoon, neefje en nu al vriendje van. Er staat je een zware taak te wachten kerel! Maar als je het zoals je zus doet komt het helemaal goed! Groei eerst maar lekker verder, want 350 gram vinden we nog iets te licht!
Toen in de telefoon geklommen! Gebeld, gebeld, gesmst en nog eens gebeld! Wel een uur lang laten weten aan iedereen die het horen wilde wat voor moois er in mijn buik groeit. Met sommige mensen alleen mijn blijdschap gedeeld en met anderen ook mijn verdriet. Gelukkig begrijpt bijna iedereen hoe moeilijk het ook is, want wat had papa graag een "man" erbij gehad. Altijd alleen maar meiden, waar hij echt heel blij mee was, maar een kleinzoon had ik hem echt zo ontzettend gegund. Eindelijk naar het voetbalveld! Maar pap wij zullen deze taak op ons nemen en hem wat van jou truckjes aanleren! En… ALbert houdt een plekje bij Lutten voor hem vrij!
En dan de zaterdag. Een druk dagje met weinig pauze. Veel mensen gesproken, we praten over de mooie dingen van het leven en schuiven het verdriet even naar de achtergrond. In mijn hart is er jammer genoeg geen achtergrond. Daar staan beide dingen naast elkaar en door elkaar, maar gelukkig combineren ze best goed.
Lieve pap,
Je zei het maakt mij niet uit
maar in mijn hoofd hoor ik hoe je fluit
fluit om de komende man
waar je al je mannendingen mee doen kan
jammer genoeg mag het niet zo zijn
en hoe blij ik ook ben, ik voel ook een enorme pijn
wat had je je verheugd op wat komen gaat
maar het is jammer genoeg voor jou te laat
ik ga mijn best doen om er een echte kerel van te maken
die zijn Slotjes-mentaliteit nooit kwijt zal raken
een doorzetter met een vrolijke lach
die wat mij betreft op zijn opa lijken mag!
Pap ik zal hem vertellen over toen
en zeggen… doe geen dingen die je opa wel zou doen!
