Gisteren avond zouden er een aantal collega's naar een lezing gaan over hoogsensitiviteit bij kinderen. Ook mijn gevoel zei dat ik er heen wilde. Eerst maar eens wat lezen op internet. Ik kwam er al heel erg snel achter dat ik niet als leerkracht naar deze lezing moest gaan, maar als moeder. Ik vroeg dan ook mijn moeder en zus om mee te gaan.
Al in de eerste paar minuten vielen er puzzelstukjes op zijn plek en ze bleven maar vallen. Het is overduidelijk dat mijn meisje (en misschien ook wel mijn jongentje) hoogsensitief is. Het is erfelijk aangelegd, één van de ouders moet ook high sensitive zijn….
Waar ik de hele avond alles op mijn dochter reflecteerde deed mijn moeder dat ook. Alleen dan op haar dochter(s). In de pauze zei ik dan ook tegen mijn moeder; "Nou, op en top Liv hè". "Inderdaad, maar ook op en top jou".
Ik voel nu precies waarom ik als kind en puber zoveel problemen met mijn emoties heb gehad. Waarom ik al huilde in de wachtkamer bij de tandarts, waarom ik tijden zo'n slechte slaper was, waarom ik niet hield(houd) van disco's, waarom ik nog altijd niet houd van spooktochten, waarom men mij een hasjhond noemt, waarom ik bepaalde mensen echt uit de weg ga, waarom ik op school niet uit de voeten kon met toetsen en ga zo maar door. Dat het niet alleen maar faalangstigheid kon zijn wist ik allang, maar wat was het dan? Op de SPW en PABO leerde ik op mijzelf reflecteren en moest je keer op keer benoemen "En hoe voel je je erbij?". Gek werden we van die vraag, maar sinds die tijd ging het veel beter met me.
De hele lezing gaf heel veel stof tot nadenken. Ik kon er niet van inslaap komen en heb er vannacht een onrustig nachtje van gehad (dat past dan weer precies bij hoogsensitiviteit, de prikkels waren nog niet verwerkt). Want wat heb ik nou allemaal gehoord, maar vooral wat wil en kan ik ermee?
Stukje theorie van Paulien Gruitjes.
Als kersverse nieuwe moeder ben je soms nog heel onzeker. Maar ook zegt je gevoel soms al heel snel, dat jouw kind ervaringen anders verwerkt dan andere kinderen. Je kind is soms eerder van slag of wil bepaalde kleding liever niet aan. Het ligt vaak wakker, huilt zich vaak in slaap of meldt het zich ‘s nachts heel regelmatig. De overgang naar het kinderdagverblijf of peuterspeelzaal verloopt minder vlot. Je kind kan moeilijk wennen. Het kind is (wellicht) gevoeliger voor prikkels dan andere baby's. Hier ging het eerste belletje al rinkelen.
Voor alle duidelijkheid, uit onderzoek is gebleken dat 1 op de 5 mensen hoogsensitief is. Een groot deel daarvan valt niet op omdat ze met zichzelf in balans zijn. Hoogsenstieve mensen gaan pas opvallen wanneer er geen balans is. Deze balans kan verstoord zijn door een diep gevoel van woede, angst, verdriet bij zichzelf. Maar bij jonge kinderen ligt het vaak (ook) bij één van de ouders/opvoeders. Wanneer deze kinderen uit balans zijn is het soms alleen maar nodig dat één van deze personen dingen gaat verwerken. Het kind voelt namelijk jou angst, verdriet, boosheid.
Dat zegt in ons geval eigenlijk al genoeg over balans of moet ik zeggen onbalans…..
Maar niet genoeg om er al ècht wat mee te kunnen. Daarvoor moet ik mij nog maar eens meer verdiepen in de hele theorie. Ik ga straks maar even naar de bieb en de boekhandel. Het laatste woord heb ik hier dus nog lang niet over geschreven.
Herkenbaar of nieuwsgierig geworden? Doe zelf de test.