Het is woensdagmorgen. Het is de eerste grijze dag sinds dagen en toch is het nog steeds warm/benauwd buiten.
Het is alweer mijn derde en laatste werkdag deze week. Het was heerlijk om te werken. We zitten namelijk in een niet zo goed geisoleerde noodgebouw nou ja nood, volgens mij staan ze er al wel 10 jaar. Het voordeel daaraan is dat we een paar jaar geleden airco hebben gekregen. In mijn niet zo goed geisoleerde lokaal is het nu dus heerlijk koel. Het is een goed klimaat voor de kinderen om te functioneren en ook hun juf vaart er wel bij.
En dan opeens zijn alle kinderen in rep en roer. Ze springen van hun stoel af en vliegen naar het raam. Uit alle kindermondjes klinkt hetzelfde. Onee!!! Het regent!!!! Het is alsof er zich een grote ramp afspeelt op het veldje naast ons lokaal. Ik probeer ze rustig te krijgen, maar ik kan ze niet gerust stellen. Ze zijn immers allemaal zonder jas naar school gegaan en hoe moeten ze nu toch thuis komen?
Wanneer iedereen van de ergste schrik bekomen is, laat ik ze op de klok kijken. Het weer heeft nog ruim een uur de tijd om zich te herstellen. Het is vast droog tegen de tijd dat we naar huis gaan. En zo niet… dan laten we ons gewoon nat regenen en doen thuis droge kleren aan. Maar….. nee geen gemaar… gewoon eerst afwachten.
En terwijl de ramp voor de kinderen zich afspeelde, speelde zich in mijn hoofd ook iets "fouts" af. Want wat dacht ik toen het begon te regenen??? Je gelooft het niet… ik ben 26 jaar en had mijzelf beloofd dat ik ondanks mijn jonge moederschap niet degelijk zou worden. Ik ben bang dat het mislukt is, mijn gedachte was namelijk heel erg degelijk. Ik dacht:
"Regen, mooi, dat is goed voor de tuin!"
Nee Nicolle, dat dacht je toch niet echt? Je dacht, bah regen, ik sproei liever vanavond de tuin. Toch?