Afgelopen zaterdag logde ik nog over Saar en onze andere trouwe vrienden. N.a.v. die log kregen we veel reacties over Kaya’s toestand. Eigenlijk vond iedereen dat Kaya zijn plicht gedaan had…
Evalien en Hans boden aan om ons te helpen als het zover was. Het is toch een moeilijke gebeurtenis en niemand van ons zag het zitten om dan ook nog met hem te moeten slepen. Joy heeft een mooi plekje in hun tuin en dat zou Kaya ook krijgen. We hebben het aanbod dus aangenomen en dat was net het laatste zetje dat we nodig waren.
Mama maakte maandag een afspraak met de dierenarts. Woensdagochtend om 10uur zou ze bij ons zijn. En dat was vanochtend….
We hebben Kaya de afgelopen dagen nog even ontzettend verwend! Pens door zijn brokken, stukjes worst en kaas tussen door. En natuurlijk mocht ze Liv haar danoontjes uitlikken.
Om 9 uur mijzelf nog gewoon opgemaakt, want ik had er eigenlijk wel vrede mee. En dan breken de laatste minuten aan en komen de eerste tranen. Nog even Liv en Kaya samen op de film, terwijl Liv haar stukjes kaas voert, knuffelt en kusjes geeft. Ondertussen kwamen Hans en Evalien ook binnen. Iedereen gaf Kaya nog even een laatste schouderklopje…
En dan gaat de bel…
De dierenarts! Eerst een kort gesprekje en dan gaat de koffer open. Ik herkende de spuit nog van bij Joy, maar toen had papa de beslissing genomen. Nu moeten wij dat doen. Ik fluister nog in Kaya’s oor dat het een goede hond is geweest en dat ze papa maar een flinke knuffel van mij moet geven. Of zouden honden een eigen hemel hebben???
En dan valt ze in slaap en volgt de tweede prik die haar hart laat stoppen. En dan is ze dood, morsdood, en kunnen we niet meer terug!
Mama, Hans en Liv komen er nu ook bij. We nemen samen nog even afscheid van haar. We leggen een dekentje over haar heen, maar dat vindt Liv geen goed idee. Ze lag natuurlijk nooit onder een dekentje. In de auto hem er stieken toch weer overheen gelegd.
Aan de Moeshoekweg is het gat al gemaakt. Mama, Aïsha, Hans en Evalien laten Kaya samen zakken. Dan komen de vrouwen bij mij en Liv naar binnen en zorgt Hans voor de verdere afwerking. Als we naar huis gaan lopen we er nog even langs. Daar liggen ze dan, mijn twee hondjes, naast elkaar!
Iedere andere gek die ook zo’n trouw maatje heeft weet hoe lastig dit is…
