“Wie weet er nog een leuke film?” vroeg ik vanmiddag in het algemeen. Liv kon een hele mooie film aanraden. Ik ging er dan ook even lekker voor zitten.
Toen ik halverwege de film was kwam Liv even over mijn schouder meekijken. Ooh… ben je hier? Dan zet ik deze alvast voor je klaar. En daar kwamen de tissues recht voor mijn neus op tafel te staan. En ze had het helemaal goed ingeschat. Nog geen 5 minuten later stroomden de eerste tranen al over mijn wangen. De tranen bleven komen, gelukkig duurde de film nog maar een half uurtje.
Ondertussen nam Liv nog eens een foto. Tim adviseerde te blijven drinken om uitdroging te voorkomen. Liv bedacht een apparaat die uit zichzelf mijn bril omhoog deed en mijn tranen zou drogen en ook Tim nam nog maar eens een foto.
Dikke lol hebben mijn gezinsleden als ik een film kijk. Want wat ik ook kijk… huilen moet ik toch! Ik huil om huilfilms, ik huil om drama’s, ik huil om comedy’s en ik kan ook tijdens een thriller huilen. Ik huil zelfs bij “50 shades of grey”.
Ik huil niet alleen om films. Ik huil als ik iets verdrietig vind, ik huil als ik iets eng vind, ik huil als ik boos ben, ik huil als ik bang ben, ik huil ook als ik iets aandoenlijk vind en ik huil als ik trots ben.
Ik huil veel en snel. Ik ben gewoon een watje!
Hoe komt dat toch?
Ik begrijp dat er geen definitieve reden is gevonden waarom sommige mensen meer huilen dan anderen. Er spelen wel een aantal factoren mee waarom iemand sneller huilt. Geslacht is er ééntje van. En ook kan een trauma uit het verleden van invloed zijn. Stress, slecht slapen en hormonale schommelingen kunnen ook meespelen. Maar wat de reden ook is… we moeten ons er vooral niet te veel zorgen om maken, want studies geven ook aan dat huilen stimulerende en rustgevende effecten kunnen hebben.
Ben ik vandaag toch maar mooi weer gerustgesteld!
Na ongeveer een uurtje “Midnight Sun” maakte Liv deze foto. De foto’s daarna zijn helaas niet geschikt voor het web….
