In een aantal "moederbladen" las ik over het boek van Stephanie Kaars, Gefeliciteerd… het is een gehandicapt kindje. De titel maakte mij nieuwsgierig dus besloot ik hem op mijn verlanglijstje te zetten. Ik kreeg hem van mijn vriendin Ellen (zij moet zelf bijna bevallen, dus moet het boek zeker niet lezen nu).
Eigenlijk wilde ik hem bewaren voor de vakantie. Ik ben geen snelle lezer gelukkig kan ik kinderen wel snel leren lezen, dus had ik aan dit boek wel genoeg voor onze twee weken vakantie. Stiekem begon ik er toch al in. Even een paar bladzijden om er alvast in te komen, om mijzelf nieuwsgierig te maken. Ik ben inmiddels op bladzijde 228 en het boek is bijna uit. Om eerlijk te zeggen vind ik het een vreselijk boek. Het is erg negatief geschreven. Ik begrijp heel erg goed, zelfs héél héél héél erg goed dat je na de ervaring van deze vrouw niet positief in het leven kan staan, maar ik lees een boek omdat ik mij wil ontspannen. Dit boek ontspant helaas niet.
Wat dit boek wel met mij doet is mijn ogen openen. Want wat hebben wij met ons Livie veel geluk gehad….
Wij hadden een lange dag en nacht en toen weer dag achter de rug met gebroken vliezen en later lichte weeen. Door middel van weeenopwekkers kwam de bevalling beter op gang. Op vrijdag middag om 2 uur mocht ik beginnen met persen. Toen er rond 3 uur nog geen vorderingen waren werd de vacuüm geprobeerd, eerst een plasticen later één van metaal. Toen dit ook niet lukte en onze baby haar hartslag daalde werd besloten om op een tangverlossing over te gaan. Om 15.27uur werd Liv eindelijk geboren!
Liv had op dat moment een apgarscore van 1!(De Apgar-score is een test, waarmee een snelle indruk van de algemene toestand van een pasgeborenbaby(neonaat) verkregen kan worden. Op ieder punt kan 0, 1 of 2 punten worden gescoord. De meeste baby's komen ter wereld met een Apgar-score tussen 7 en 10 punten. Bij minder dan 4 punten is onmiddellijk ondersteunende hulp vereist.) Je begrijpt dat dit erg zorgelijk was, er heerste grote paniek in de verloskamer. Ik was alleen maar opgelucht dat het achter de rug was, terwijl Tim juist doodsangsten uitstond. Er werd al vrij snel tegen Tim gezegd dat hij bij Liv moest blijven omdat ik het wel zou redden… Toen de gyneacoloog vertelde dat het bij mij van onderen zo'n zooitje was geworden en ik onder narcose gehecht moest worden heb ik gezegd: "Mooi zo, spuit mij maar af". Liv werd ondertussen naar de kinderafdeling gebracht, Tim ging met haar mee. Ik werd vrij snel daarna naar de operatiekamer gereden.
Toen ik om half 7 's avonds voor het eerst bij mijn kleine meisje kwam, trof ik een heel ziek kindje aan. Een klein smurfje in haar blote niksie met alleen een luiertje aan en een mutsje op, gekoppeld aan heel veel slangetjes. Onder het mutsje zat een hele grote hoofdwond. Ik mocht haar gelukkig wel vast houden en proberen te voeden. Ik weet nog dat ik voor haar gezongen heb en verder weet ik er weinig meer van.
Liv heeft al met al 8 dagen op de kinderafdeling gelegen, tussendoor is ze één nachtje bij mij op de kamer geweest omdat het beter leek te gaan. Liv haar lever kon alle afvalstoffen die in het bloed zaten niet verwerken en daarom lag zij onder een lamp. Verder probeerde ik haar wel zelf te voeden, maar kreeg zij ook voeding via de zonde. In de loop van de week kreeg Liv een hersenscan om te bekijken of zij schade had overgehouden aan haar slechte start, zuurstof tekort. Gelukkig bleek er niets afwijkends te zien op deze scan, maar dat was geen garantie voor de toekomst.
Wanneer ik nu in het boek "Gefeliciteerd… het is een gehandicapt kindje" aan het lezen ben voel ik dat wij heel veel geluk gehad hebben met onze kleine, inmiddels volgens haar zelf al, grote meid!
En toch vraag ik mijzelf af, wat als er uit die bewuste hersenscan was gekomen dat Liv een gehandicapt kindje zou zijn geweest, zou ons boek er dan net zo uit hebben gezien als dat van Stephanie? Gelukkig zal ik het nooit weten!
Toen…
En jullie weten allemaal hoe ze nu is… een wereld van verschil gelukkig, wat een geluk!