Ken je dat gevoel…
Je staat voor het rode stoplicht te wachten. Je kijkt de kruising over en ziet dat er verder niemand anders staat te wachten. Geduldig denk je nog, dan zal ik zo wel aan de beurt zijn. Het stoplicht wordt echter maar niet groen. Een beetje geërgerd kijk je om je heen. Er is gewoon echt niets waarop je staat te wachten…
Wat doe je? Blijf je rustig op je beurt wachten? Laat je al wachtend je humeur zakken tot het 0 punt? Of riskeer je een boete en rijd je door rood?
Optie 1 is heel af en toe over gegaan in optie 2. Heel stiekem overweeg ik af en toe optie 3…
Twee weken zijn er inmiddels voorbij sinds mijn operatie. De eerste weken zonder galblaas zijn goed verlopen. Ik kan alles weer eten en mijn lichaam herstelt goed van de ingreep. Vanmorgen werden de hechtingen verwijderd en is de nacontrole gedaan. Ik checkte nog even de voorgeschreven rust, misschien kunnen we het iets inkorten… Ik voel me tenslotte goed. Helaas was 4 tot 6 weken is nog altijd het advies.
En zo sta ik dus voor het rode stoplicht. Verboden door te gaan, maar de omstandigheden laten het naar mijn idee best toe. Natuurlijk wel voorzichtig en oplettend, ik ga echt niet meteen vol gas.
Geen schoolreisje voor mij dus aanstaande vrijdag. Wel de ochtenden even naar school. Vandaag de eerste uurtjes weer meegepikt. Heerlijk gewerkt met een groepje kinderen. Fijn om weer even te doen waar ik ook van houd, werken noemen ze het. Ik noem het genieten.
Nee geen hele dag, maar wel een paar uurtjes.
Moet ik de rest van de tijd maar genieten van de rust en mijn eigen kids. Ook fijn, maar heel graag in combinatie.
Het rode stoplicht laat mij weer even zien hoe fijn een groen stoplicht is! Ik waardeer mijn baan in combinatie met mijn gezin weer dubbelop!
