Rev is inmiddels 12 dagen oud.
In die 12 dagen is ons verscheidene keren de volgende vraag gesteld:
En… Wat vindt Liv ervan???
Na 12 dagen geef ik een heel ander antwoord dan een week geleden…
Vorige week zou ik het volgende geantwoord hebben: Liv vindt er eigenlijk niet zoveel van. Ze gaat nog steeds haar eigen gangetje, kijkt af en toe in zijn bedje en speelt dan weer verder. Ze wordt eerder "crazy" van alle mensen die haar belagen met vragen "Heb jij een broetje? Hoe heet jou broertje? Ben jij nu een grote zus? Is jou broertje lief?" en de mooiste… "zal ik jou broertje meenemen?". Aan het einde van de kraamtijd was ze vooral de visite behoorlijk zat. En wat ze op dat moment van haar broertje vond… Ik had geen flauw idee.
Nu de rust is terug gekeerd bij ons aan het Hoornblad, is ook Liv weer de oude Liv. Ze is weer helemaal in haar nopjes. Ze speelt weer vrolijk in haar eentje, kijkt weer lekker geconcentreerd het Zandkasteel, eet weer rustig aan tafel mee. En vooral… ze knuffelt mij weer! Wat kun je dat missen zeg! Een knuffel van je dochter! Ik hoef er niet meer om te vragen, ze komt me weer spontaan bespringen! Gewoon omdat ze mij lief vindt!
En wat vindt ze nu van haar kleine broertje Rev? (nu weet iedereen weer dat hij Rev heet, hoeft niemand het haar meer te vragen, ze kan het namelijk toch niet zeggen).
Het begint erop te lijken dat ze hem wel leuk vindt. Ze komt hem troosten als hij huilt, ze knuffelt hem als hij voor haar bereikbaar is, ze geeft hem de fles als ze de kans krijgt en ziet hem het liefst met zijn speen in zijn mondje. Maar het mooiste ontroerde mij vanmorgen…
Als Liv wakker wordt roept ze altijd om papa of mama. Dus ook vanmorgen om half 8 hoorde ik een lief stemmetje vanuit haar kamertje om mij roepen.Mama, maaamaaa! En dan: papa, paaapaaa! En vanmorgen voor de allereerste keer volgde er iets nieuws: Bebie, Beeeebie!
Ik denk dat ze hem wel geaccepteerd heeft in ons gezinnetje.
Ben benieuwd wat ik over een jaar of 18 schrijf… Dan noemt ze hem vast geen Beebie meer…