En dan is het weer woensdag… en zit ik te wachten op de Toren, het wekelijkse huis-aan-huis-blad van de gemeente Hardenberg.
En waarom wacht ik erop? Eigenlijk lees ik hem niet eens. Nouja… wel een beetje. Ik lees alleen de familieberichten. Wie is er geboren en wie is er dood?
Ik ben benieuwd naar de nieuwe leventjes. Wie zijn er vader en moeder geworden en hoe hebben ze hun wondertjes genoemd. Wie zijn er uit de hand van God geboren en wie van "Wat ooievaar? niks ooievaar, gewoon je weet wel…" Mooie, lieve maar ook belachelijke tekstje worden er boven de namen gezet. Ik vind het leuk om te lezen.
Maar wat bezielt een mens om het leuk te vinden om te lezen wie er dood zijn? Of is leuk niet het goede woord? Zou het zijn om te zien dat ieder huisje zijn kruisje heeft, omdat het fijn is om niet alleen verdrietig te zijn. Te voelen dat er meer ellende is in de wereld dan alleen je eigen leed. Ik denk dat dat de redenen zijn, een andere kan ik niet bedenken.
Feit blijft, ik lees ze. Dus ook deze woensdag. Veel jonge mensen overleden constateer ik. Veel mooie persoonlijke gedichtjes staan er boven de namen van de overleden mensen. En opeens denk ik… ik lees hier al deze gedichtjes, maar eigenlijk heb ik die van papa nooit gelezen. Had hij ook van die mooie persoonlijke gedichtjes?
Ik pak mijn "boek van papa" erbij. Een boek waarover ik nog nooit heb geschreven, omdat het echt iets van mij is, een boek met foto’s ons, van de laatste vakanties, van papa toen hij al overleden was, van de dagen thuis en de dienst, stukjes tekst die op de dienst voorgelezen zijn door ons, songteksten en ook de ingescande familieberichten voor papa.
Ik begin te bladeren en te lezen. Inderdaad ook voor papa mooie woorden en lieve gedichtjes. Ik begin te huilen en kan ook niet meer stoppen. Wat goed dat Liv en Rev slapen en ik verder alleen ben. Ik huil weer een keer onafgebroken en voel mij vreselijk alleen, alleen zonder papa en weer denk ik wat ik altijd denk: WAAROM??? In vredes naam WAAROM???
Boven hoor ik wat wakker worden. Snel naar de spiegel om mijn make-up bij te werken. Ik kijk in de spiegel. Ojee dit ga ik met een beetje make-up niet redden. Waarom moet je er na een potje janken toch altijd zo vreselijk beroerd uitzien. Is je alleen beroerd voelen niet genoeg?
Bijdeze toch een deel van "mijn herinnering"….