Mijn 2daagse werkweek zit er op. Ik werk op maandag en dinsdag. De woensdag werk ik om de week. Dit was gelukkig mijn vrije woensdag.
De afgelopen twee dagen flink hard gewerkt. Druk geweest met de kinderen, met Sinterklaas, met alle andere dingen die bij het voor de klas staan komen kijken en mijn voorbereiding voor volgende week. Want eigenlijk wil ik deze week en ook het weekend niet meer uren met school bezig zijn. Ik hoop dat ik het kan houden bij even de overdracht lezen en de klas start klaar te maken.
Ik moet mij nu richten op een komend afscheid. Want ach, het oude mensie was dan misschien 80 jaar en haar lichaam was op, maar het blijft toch erg verdrietig om iemand te verliezen. Daar komt nog bij dat er bij mij erg veel naar boven komt. Ook dingen die ik eigenlijk diep, heel diep had weggestopt.
Ik wil niet weer zo verdrietig zijn als "toen", maar er is zoveel dat aan "toen" doet denken.
Ik ben erachter gekomen dat ik in verloop van tijd een persoonlijke bescherming heb opgebouwd. Ik kan zo gevoelloos kijken naar sommige dingen dat het mij bijna beangstigd. Ik dacht dat ik een soort van berusting gevonden had, maar heb nu eerder het gevoel dat het zelfbescherming is. Het muurtje om mijn emotie is dik en hoog, zelfs zo dik en hoog dat ik er zelf niet meer bij kan.
Ik ben benieuwd of het muurtje vrijdag bij de begrafenis zich ook staande houdt. Of zou het zingen van "Jezus is de goede herder" met al mijn neefjes en nichtjes bij mijn verdriet kunnen komen? Wanneer ik denk aan de kaars die ik samen met Aïsha voor papa in de dienst van oma aan ga steken wankelt het muurtje al wel een beetje…..
En wanneer je soms alleen bent….En je hart is vol verdriet….