Is het nu 7 of 8 maanden geleden?
Even tellen… januari, februari, maart, april, mei, juni, juli, augustus = 8 dus!
8 maanden die zomaar verder zijn gegaan. De eerste maanden veel, heel veel gehuild. Nu 8 maanden later zijn mijn tranen vaak op. Ik voel mij verdrietig, maar kan niet meer huilen. Waar ik anders huilde om films, documentaires en zielige liedjes ben ik nu gewoon stil.
Je zet je emoties uit, sluit je af voor bepaalde dingen en houdt op sommige momenten wijselijk je mond. Ze zeggen wel eens dat je wordt getekend door het leven… Dat klopt want van zoveel verdriet word je een ander mens. Hoe graag ik ook de spontane, vrolijke, altijd goed gehumeurde Nicolle wil zijn, het kan niet altijd. Het lukt mij soms gewoon niet. Waarom niet? Omdat ik een enorm gemis bij mij draag die ik een paar keer op een dag moet weg slikken, en tijdens dat slikken kan ik nou eenmaal niet lachen.
Of het ooit weer terug komt… Ik weet het niet… Ik wacht het maar rustig af. En tot die tijd leef ik mijn en ons leven en probeer er maar het beste van te maken. Want zoals iedereen zegt; "hij zou het zo gewild hebben"! Al vraag ik mij dat af, want volgens mij zou ik hier van papa best verdrietig van mogen zijn.
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 maanden voorbij… PAPA, je bent nog steeds de BESTE voor mij!
