Vandaag is papa al 3 weken niet meer bij ons thuis. Morgen is het alweer 4 weken geleden dat ik hem gezien, gesproken, gekust en geknuffeld heb! En ik baal ervan! Ik ben verdrietig, boos, teleurgesteld en nog veel meer.
En eigenlijk weet ik het gewoon niet meer… wat voel ik nu echt? Op sommige momenten voel ik zelfs niets. Geen enkele emotie. Wil ik niet naar zijn foto kijken en hem niet zien of horen op de video. Want dan komen de emoties wel en dat doet pijn, echt vreselijk veel PIJN!!!
Als klein meisje was je wel eens bang om één van je ouders te verliezen. Als je dan een "groot" meisje bent en die angst werkelijkheid wordt denk je dat je gek wordt. En eigelijk word je dat ook, maar ben je ergens sterk genoeg om net voordat moment komt STOP tegen jezelf te zeggen. Een keer diep adem te halen en weer door te gaan.
En dat "gewoon" doorgaan confronteerd ook weer zo ontzettend. Iedereen gaat door met leven. Mensen willen wel met je meeleven, maar weten naar bijna 4 weken ook niet meer wat ze nog meer moeten vragen en zeggen. Gelukkig zijn er mensen die blijven smsen en bellen. Ook krijgen we nog af en toe een kaartje en dat is fijn. Want iedereen mag en moet doorgaan. Maar ik wil nog niet doorgaan. Ik wil zo graag weer terug!!!!
Terug naar begin december, toen alles nog gewoon was. Toen we samen Sinterklaas vierden en zo ontzettend gelukkig waren. Terug naar die zondag in december dat ik al om 8uur in de pyama bij papa en mama op de stoep stond en samen met Liv bij hun in bed een broodje at. Terug naar gewoon thuis komen, de bus zien staan en denken, yes papa is ook al thuis!
En zelfs terug naar de dag na het ongeluk toen we met papa Baalderveld binnen reden en samen luisteren naar "human" van de killers. Want ook toen mochten we nog stilstaan, nu moeten we door…
Human…Klik op de link om het liedje te luisteren:
