De Transporter. Krachtige partner op maat.
Zo staat papa’s bus op internet beschreven.
Hij was alleen niet krachtig genoeg om zo’n harde klap op te vangen.
Vandaag naar Erica geweest om de bus te bekijken en wie weet er nog wat uit te halen. Het bedrijf was eigenlijk gesloten, maar in overleg met de eigenaar mochten we komen. Gelukkig stond de bus binnen en hoefden we niet in de kou te staan.
Toen ik binnen kwam en de bus zag staan voelde ik eigenlijk niets, niks emotionele waarde, gewoon een kapotte bus. Voor mijn gevoel was papa er al uit toen er mee gesleept ging worden, ook al zat zijn lichaam er toen nog in.
Het was dus ook niet heel confronterend. Dat hij goed in de prak zit dat was en is wel duidelijk. Dat je er niet levend had uit kunnen komen ook. Het was nu nog onze taak om er uit te halen wat wel van emotionele waarde was. Gelukkig vonden wij z’n werktas met daarin de map met belangrijke werkgegevens. Maar ook een kapotte broodtrommel en een koffiekopje. Papa was net zo autistisch als ik en nam dus altijd het zelfde koffiekopje mee, ook dit keer had hij het rode kopje mee. En je gelooft het niet… het kopje was nog heel! Ook vonden wij zijn vest, nat en vies, maar hij ging mee naar huis. De sleutelbos van de opslag zat nog in het zijvakje van zijn stoel. Het laatste wat ik vond was een euro, die heb ik in mijn eigen zak gestoken. Ik mag nog zo in geldnood zitten, deze euro geef ik nooit uit!
Achteraf bekeken mogen we in onze handen knijpen dat we nog zo goed afscheid van papa konden nemen. De foto’s zeggen daarin genoeg…