Omdat niet alle mensen die deze web-log lezen ook alle reacties lezen zet ik hieronder een gedicht die als reactie werd geplaatst.
Afgelopen zaterdagavond was ik op het feestje van mijn schoonzusje (wat een ernstig woord hè Wilma). Natuurlijk was ik daar niet alleen. Er waren meer jonge lui van onze leeftijd. Waaronder twee meiden die hun moeder verloren hebben(hoe schrijf je dat nou eerbiediger?). Op de één of andere manier voel ik mij verbonden met hen en vind het fijn om met ze te praten, ook al gaat het niet de hele tijd over ons verdriet.
Ik vertelde over mijn manier van alles een plekje geven, waarvan natuurlijk 1 deze web-log is. Vandaag stond er van één van de meiden een reactie op mijn log. Ze plaatste er ook een gedicht bij. Een gedicht dat precies verwoord hoe het is…
Ohja, ik kan weer meedoen
ik kan weer vrolijk zijn
de buitenkant die gaat wel
van binnen zit de pijn
Ohja, het gaat weer beter
kijk hoe ik weer geniet
de buitenkant die wil wel
van binnen huist verdriet
Ohja, ik wil wel leven
ik doe al aardig mee
de buitenkant moet verder
de binnenkant zegt nee
Maar af en toe geniet ik echt
met hen die naast me staan
die weten en ook voelen
dat het echt nooit meer
echt zal gaan
