Een dinsdagmiddag…
zomaar een uurtje over!
Er zijn jaren geweest dat ik dat uurtje “over” niet zo herkende. Ik kon altijd nog wel iets betekenen in het huishouden, voor school, voor een ander.
Sinds kort durf ik het uurtje ook voor mijzelf te gebruiken.
En dus zette ik de televisie aan en keek wat er werd uitgelicht op NPO.
“Kijken in de ziel…. de Achterblijvers”
Ik had mijn moeder er al over gehoord. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om dit voor het slapen gaan te gaan kijken. Zou ik het op dinsdagmiddag wel kunnen?
De eerste vragen die gesteld worden raken mij meteen.
Hoe rauw kan rouw zijn?
Gaat rouw op een dag over?
Is rouw uitsluitend negatief?
Ook de opmerkingen die “de achterblijvers” maken herken ik en duwen langzaam mijn muurtje om. Het muurtje dat de tranen iedere dag weer tegen houden. Het muurtje dat er op zoveel momenten voor zorgt dat ik blij kan zijn.
Het muurtje dat er voor zorgt dat ik goed ben in dingen doen…. Zo noemde één van “de achterblijvers” het. Ik ben erg goed geworden in dingen doen, want als ik doe hoef ik niet te zijn.
Veertig minuten vol herkenning, omdat rouw dus blijkbaar niet bij iedereen hetzelfde is, maar op veel vlakken wel hetzelfde voelt.
Acht jaar mis ik mijn vader, maar ook al 8 jaar mist hij (van) ons.
En dat is voor mij rouw… niet alleen het moeten missen, maar ook het verdriet van dat wat hij moet missen.
Rouw is verdriet verweven in mijn leven.
Verdriet en gemis is bij mijn eigenschappen gaan horen.
Er zijn periodes dat sommige eigenschappen wat duidelijker aanwezig zijn in je leven dan andere. Ik ben blij dat ook de woorden als gelukkig, blij, opgewekt, optimistisch, trots en dankbaar bij mij horen. Door die dingen mogen en kunnen verdriet en gemis er ook zijn!
Zomaar geschreven… ze zijn er weer steeds vaker… de verhaaltjes in mijn hoofd. En nu ik de uurtjes “over” steeds vaker herken zou het zomaar eens kunnen zijn dat mijn blog opnieuw gaat “leven”!
