“Mammm, ik wil een nieuwe prinsessenhanddoek!!”
Ik was net thuis uit school en dat was het eerste wat ze tegen me zei. Ik begreep er uiteraard niks van. Als je bijna 13 bent wil je veel weet ik inmiddels, maar echt geen prinsessenhanddoek.
Na enige uitleg begreep ik het. Liv had die middag voor het eerst een paar verhaaltjes op dit Blog gelezen. En in één van die verhaaltjes ging ze als krijsende peuter met mij door de stad, omdat ze geen prinsessenhanddoek kreeg. Ze vond het zelf nu gelukkig grappiger dan destijds.
Ze had nog een paar verhaaltjes gelezen met zichzelf in de hoofdrol. Ze vond het vooral allemaal erg lollig. Ik vertelde dat ik toen ze oud genoeg waren altijd met haar en Rev overlegde of ik ergens over mocht schrijven. Op een gegeven moment werden de onderwerpen waar ik wel over mocht schrijven steeds minder. Totdat ik bijna helemaal niets meer geoorloofd mocht publiceren. Ik begreep dat uiteraard helemaal en schreef gewoon verder over andere onderwerpen.
Meer dan 12 jaar bestaat dit Blog. Ik begon met schrijven op 9 februari 2008 over Liv. De computer stond op de logeerkamer in de flat aan de Spaanskamp. De computer verhuisde met ons mee naar het Hoornblad waar hij in een knus hoekje op zolder terecht kwam. Helaas kregen de verhaaltjes vanaf 18 december 2008 een heel ander onderwerp. Het schrijven over mijn vader, afscheid nemen, rouw en gemis heeft mij in die tijd enorm geholpen. In de loop van de jaren veranderde ons verdriet en het Blog veranderde met ons mee. Inmiddels schreef ik steeds vaker beneden aan de keukentafel op mijn laptop. Bijna 800 verhaaltjes zijn we inmiddels verder en de laptop was al een tijdje een grote frustratiebron.
En zo schrijf ik vandaag voor het eerst een blog op onze nieuwe laptop. Of er dan de komende tijd meer volgen is niet meteen een feit. Ik vind het heerlijk om te doen, maar gun mij er vaak geen tijd voor.
Wat ik wel zeker weet na Liv haar reactie op wat ze gelezen heeft is dat het Blog gewoon blijft bestaan. Meerdere keren heb ik getwijfeld om alles 1 keer te laten afdrukken voor onszelf en het dan te verwijderen. Nu weet ik dat ze ook hier over een paar jaar weer naar opzoek zal gaan en dat elk verhaaltje ook dan een (mooie) herinnering zal zijn!
