En daar gingen we dan. Al dagen hadden we het er samen over. Liv wist precies hoe het moest. Aanbellen, een liedje zingen, snoepje krijgen en netjes dankjewel zeggen. We hadden het net zoals op "school" ook thuis geoefend. En Liv deed het wonderbaarlijk goed, maar of ze in het echie het ook zo leuk zou vinden…
JA dus!
Het was ongelooflijk slecht weer. Eerst alleen harde wind (ik kon ongeveer net zo hard rennen achter de telkens wegwaaiende lampion aan)en daarna ook nog flinke regen. Ach, ik kon het toch al niet droog houden. Het is zo aandoenlijk om je eigen dochter met een lampje voor de deur te zien staan zingen en nog wel helemaal in haar uppie.
En als je dan verregend thuis komt is het toch heerlijk dat dochterlief nog steeds even enthousiast haar buit te voorschijn haalt en meteen aan haar kleine broertje begint uit te delen. En dan lekker samen onder de douche om heerlijk warm te worden.
En nu? Nu heerlijk schoon in de pyama op de bank. Nog even een kopje thee drinken met een snoepje erbij en dan hup naar bed… Trusten lieverd, je bent een kanjer!
(Foto's volgen… nu eerst op de bank)