Waarom voel ik niemand schudden? Waarom roepen jullie niet? Ik had jullie toch nadrukkelijk de opdracht gegeven om het te zeggen wanneer ik te degelijk zou worden.
En hier zit ik dan 27 jaren oud en happy met mijn schone ramen, gekookte potje en opgeruimde huis.
Er zijn zoveel gedachten die je bij moet stellen naarmate je ouder/moeder wordt. Gelukkig zijn het veel al gedachten en heb ik schreeuwerd die ik ben ze bijna nooit hard op uitgesproken, want je weet maar nooit….
Zo zijn Liv en Rev vandaag de hele dag op het kinderdagverblijf terwijl hun moeder "gewoon" vrij is.
Heb ik net tevreden naar mijn van binnen en buiten schone ramen staan kijken.
Vind ik het heerlijk dat de wasmanden achter mij weer leeg zijn en de droger nog even zijn werk doet.
Heb ik zojuist het eten voor vanavond al klaar gemaakt, witlof met gehakt en spekkies uit de oven. Maar omdat de kinderen dat niet lekker vinden en ik zo graag wil dat ze goed eten heb ik voor hen apart aardappels, bietjes met een gehaktballetje gemaakt.
En dat zijn dan nog maar de dingen van afgelopen ochtend. Ooit in een ver grijs verleden dacht ik dat ik dit alles nooit zou gaan doen. En toch in de loop der tijd is het er stiekem ingeslopen. Zo zit ik vanavond vast ook tevreden op de bank wanneer de kindjes in bed liggen… heerlijk schoon, buikjes vol en tevreden…
Vind ik het nou echt heel erg dat ik zo ben geworden? Ach eigenlijk niet, maar het klinkt allemaal zo degelijk. Wat de piep maakt mij het ook uit, dan maar degelijk! 27 jaar, moeder van twee kinderen en heerlijk degelijk de boel voor elkaar.
Dan ga ik nu even een uurtje naar school en dan in mijn ééntje naar een verjaardag. Ja, zonder kinderen, want dat zit zo lekker rustig. Wie had ooit gedacht dat ik dat zou gaan doen… Ik niet!