Sinterklaas, kerst, oud en nieuw… iedereen kijkt er naar uit.
Of toch niet?! Ik weet dat er met mij een heel aantal meer mensen december niet als feestmaand ervaren.
Met de komst van december komt naar mij toe wel steeds vaker weer de vraag hoe het met me gaat. In het gesprek dat voort komt uit die vraag komt ook de vraag; “wordt het gemis minder?”
Hoe het met me gaat? GOED
Wordt het gemis minder? NEE!
Het zou dus een heel kort gesprek kunnen zijn. Kunnen, want ik praat nou eenmaal graag over mijn vader en grijp na bijna drie jaar nog altijd mijn kans wanneer het gesprek die kant op gaat.
In zo’n gesprek kan ik weer hardop zeggen dat het goed met me gaat. Ik voel me goed, ben trots op mijn gezin, ben blij met de band met m’n moeder en zus en heb veel waardering voor de mensen om ons heen die nog altijd dichtbij ons blijven staan. Ik houd van mijn werk, geniet van de dag. Ik ben tevreden!
Tevreden met hoe we het leven leven. Dat dat leven ook heel anders had kunnen zijn hoort daar juist bij. Het leven wordt nooit meer zoals het was, het leven wordt nooit meer een 10! Maar de 1 die ik het een hele poos gegeven heb is in de loop der tijd opgehaald naar een 7, soms zelfs een 8. En juist omdat het een 10 en een 1 is geweest kan ik weer tevreden zijn.
Er gaat nog altijd geen dag voorbij dat mijn ogen niet ergens op de dag branden door het gemis van mijn vader. Het gemis van de opa voor Liv en Rev, de man naast mijn moeder, een maatje voor mijn maatje.
Ik kan het het beste verwoorden door het te vergelijken met een amputatie.
Wanneer je been wordt geamputeerd heb je pijn, ben je uit balans. Je leert te lopen op krukken, krijgt een protese of gebruikt een rolstoel. De werkelijke pijn wordt minder, maar het gemis niet. Het gemis is een andere pijn, een pijn die niet te omschrijven valt aan mensen die dat gemis niet ervaren. Bij alles wat je doet mis je iets, omdat er iets ontbreekt in je leven om gewoon te kunnen lopen. Met hulp gaat het lopen steeds beter, kun je zelfs een hele wandeling maken, kun je huppelen en soms zelfs rennen. Maar het wordt nooit meer zoals het was, zoals het hoort.
Ik loop wel door, huppel regelmatig weer, ren soms, maar ik blijf geamputeerd! Omdat ik iets mis, omdat ik mijn vader mis!