De school van BNN.
Zes weken lang worden de docenten en leerlingen van een Havo 4 gefilmd/gevolgd.
Omdat dit wordt uitgezonden voor het programma “Van de straat” dat ik volg, kijk ik al 2 weken naar de jongeren van Havo 4.
Ik vind het mooi om te zien wat er gebeurt op een voortgezet onderwijs school van tegenwoordig. Uiteraard weet ik dat je niet alle scholen over één kam mag scheren, maar in grote lijnen zal het er op veel scholen vast zo aan toe gaan.
Ook leuk is het om te zien dat ik mijzelf en mijn klasgenoten van toen er in herken. Een jaar of 15 geleden was het niet veel anders….
Heerlijk spieken, huiswerk van de hardwerkende overschrijven, tosti’s bakken op de gang, sociaal wenselijke antwoorden, bespreek gevallen, betrokken leerlingen, opstandige pubers, opstandige leraren, betrokken docenten!
Het was er toen en het is er nu.
Deze tijd is één van mijn moeilijkste perioden voor mij geweest.
Als perfectionistisch en onzeker pubermeisje paste ik niet helemaal tussen de rest.
Ik huilde veel, mocht dan in tranen in het kamertje van de docenten mijn moeder bellen. Elke onvoldoende was een nachtmerrie, maar ook alle voldoendes waren voor mij niet goed genoeg. Ik had immers nog best beter kunnen leren….
Ik weet nog dat op een avond mijn natuurkunde docent bij ons voor de deur stond om mijn cijfer door te geven…. Een mooie voldoende dus ik kon de volgende dag gewoon op school komen en hoefde mij niet ziek te melden was zijn mededeling. Was ik echt ziek als ik een cijfer terug zou krijgen? Ik denk het wel, ziek van de spanning en onzekerheid.
Over de betrokkenheid van mijn klasgenoten heb ik toen nooit nagedacht. Achteraf vind ik het bijzonder dat ik niet buiten de groep ben geplaatst. Er was altijd wel iemand bij wie ik terecht kon met mijn tranen. De betrokkenheid van de docenten was ook groot. Dat onzekere meisje kon namelijk ook gewoon pubergedrag vertonen, waardoor ook de leraren zo af en toe hun twijfels gehad moeten hebben. Ik had een vertrouwenspersoon die nog altijd een plekje in mijn hart heeft. Hij wist precies de juiste lijn voor mij uit te zetten.
En zo kwam ik terecht bij “Het leerhuis”. Een plek waar ik na schooltijd heen ging om huiswerkbegeleiding te krijgen. Met alleen maar jongens die geen zin hadden in leren leerde ik dat het soms ook gewoon genoeg was. Ik mocht alleen mijn boeken voor de volgende dag mee naar huis en mocht thuis niets meer voor school doen. Ook niet stiekem ’s nachts in het donker en dus sliep ik een tijd lang op een matras bij mijn ouders op de slaapkamer. Ik leerde leren! Ik leerde te stoppen! En ik groeide!
Ik groeide helaas niet in centimeters 😉 , maar gelukkig wel in zelfvertrouwen. De fundering van wie ik nu ben en durf te zijn ligt in deze periode.
Ik ben mijn ouders heel erg dankbaar voor de steun, begeleiding, kansen en juiste keuzes die zij toen voor en met mij gemaakt hebben.
Wanneer ik nu naar de Havo 4 van toen kijk zie ik waarom ik misschien wel toen mijn draai daar zo slecht kon vinden. Is zie een onrustige, onoverzichtelijke en prestatiegerichte omgeving. Precies dat wat ik niet nodig had.
Gelukkig waren er mijn ouders, tante, vrienden en vriendinnen, klasgenoten en docenten die wisten wat ik wel nodig had. Ik hoop dat zij die dat nu ook nodig hebben in deze tegenwoordige tijd dit ook mogen krijgen!
En dat maakt een aflevering van “De school” bij mij los…
