Sinds dat Liv het een beetje begrijpen kan hebben wij een abonnement op de dierentuin in Emmen. Ook de winkels in Emmen zijn leuk. En het zwembad is ook net even specialer dan die van "ons zelf" hier in Hardenberg. Emmen is voor ons natuurlijk maar een half uurtje rijden, dus daar rijd je makkelijk naar toe.
Nou ja makkelijk….
Het is die "verdomde N34" die ons naar Emmen leidt/lijdt.
Eigenlijk kun je ons leven goed vergelijken met een ritje naar Emmen.
Van te voren denk je goed na over het wel of niet gaan naar Emmen. Je weet dat aan het einde van de weg wat leuks wacht, maar die weg moeten we nemen. Als we dan toch met z’n allen over de N34 rijden wordt het rond hectormeterpaaltje 50.2 verdacht stil in de auto. Bijna altijd zit daar dan die buizerd die ons toch nog positief aan papa doet denken. Wanneer Emmen inzicht komt, komt ook de zin in het uitstapje terug. Tijdens het dieren kijken, zwemmen en zelfs winkelen schiet papa meerdere keren door onze gedachte al wordt het niet altijd meer hardop uitgesproken. Na een paar heerlijke uurtjes te hebben genoten van Liv en Rev gaan we weer naar huis. En ook dat moet weer over die zelfde weg. Weer bekruipt daar mij dat verschrikkelijke gevoel. Weer is papa niet uit mijn hoofd te krijgen. Om mijzelf niet helemaal de put in te praten/denken kijk ik naar mijn mede passagiers. Liv en Rev liggen tevreden in hun stoeltjes te slapen. Tim zoekt op het juiste moment oogcontact en geeft mij een knipoog. Een traan loopt over mijn wang. Ik ben gelukkig met wat ik heb, maar zo verschrikkelijk verdrietig met dat wat ik moet missen… Een vader die je de weg wijst, juist over die "verdomde N34".
Vertaling naar het dagelijks leven:
Het komt er dus op neer dat ieder begin aan de dag moeilijk is. Omdat we weten dat (bijna) iedere dag iets moois brengt, beginnen we er vol goede moed aan. In de loop van de dag komt er altijd iets dat het verdriet bij ons naar boven brengt, dat ons stil maakt. Voor Liv en Rev wil je sterk zijn, wil ik een opgewekte moeder zijn. Ook tijdens de leuke dingen heeft papa een plekje in mijn gedachten, al spreek ik dat niet altijd meer uit. En dan komt er aan het einde van de dag toch altijd weer de harde werkelijkheid naar boven. Eén blik aan tafel, één blik naar papa’s foto doet mij beseffen hoe hard het leven is. En om niet bij de pakken neer te gaan zitten en positief te blijven kijk ik dan rond naar wie er wel bij mij aan tafel zitten. We weten dat iedereen daar zit met z’n eigen verdriet en gemis en hopen dat we elkaar kunnen blijven voort helpen. We hopen vooral weer te kunnen genieten van die kleine geluksmomentjes aan het einde van die weg, ook al weten we dat we ook altijd weer terug moeten.