En dan komt er na die mijlpaal van 2 jaar weer een achtiende van de maand. Een achtiende die niet meer zo belangrijk lijkt te zijn dan vele andere achtienden de afgelopen twee jaar.
Twee jaar lang schreef ik elke achtiende van de maand. Het gaf mij inzicht en rust in mijn rouwproces. Ik voelde dat ik bijna iedere maand een stukje sterker werd. En nu? Nu voel ik mij vaak heel erg sterk. Zo ook vaak op de achtiende van de maand. Ik heb dus niet meer de behoefte om op die datum altijd te schrijven. Er zijn echter nog steeds momenten dat ik verander van een sterke moeder in een hele verdrietige dochter. En dan… dan wil ik graag schrijven.
Dus vanaf deze achtiende verbreek ik mijn eigen belofte en schrijf ik niet meer elke achtiende van de maand over mijn verdriet en rouwproces. Vanaf nu schrijf ik daarover wanneer ik er behoefte aan heb, dat kan een maand niet zijn, maar misschien ook wel een maand heel veel…
Mijn laatste "achtiende"…
Op school werken wij met de godsdienstmethode Trefwoord. Op dit moment is het Thema Gelukskunde. Een mooi thema, want wat maakt ons nou echt gelukkig? In de bijbel is geluk een terugkomend onderwerp. Zo las ik vorige week het volgende voor, een stuk dat is afgeleid uit Matteüs.
Jezus slaat een arm om Petrus heen. 'Ja,' zegt Jezus. Als je verdrietig bent en huilt, kun je toch gelukkig zijn. Want weet je, Petrus, dan kunnen andere mensen je troosten. Een arm om je heen slaan. En je tranen van je wang afvegen. Dan wordt je verdrietige gezicht weer een vrolijk gezicht.'
De afgelopen 25 maanden is het boven genoemde heel vaak op mij van toepassing geweest. Want wat ben ik ongelooflijk verdrietig geweest. Wat heb ik veel gehuild om het gemis van mijn vader. Ik dacht dat mijn tranen nooit op zouden raken. Maar keer op keer volgde die arm om mij heen en werden mijn tranen gedroogd. Vele mensen zijn blijven komen om ons te troosten totdat er op zekere momenten niet meer persee getrootst hoefde te worden.
Die mensen gaven ons een groot geschenk dat èchte vriendschap heet. Het zijn vriendschappen die zorgen voor levenslust. Want wat is het fijn om toch op vakantie te gaan, om samen te eten, om wat te drinken in de stad en om met de kinderen af te spreken. En zo creeerden wij in de afgelopen 2 jaar nieuwe routines. Worden de doordeweekse dagen anders ingevuld en de weekenden anders besteed. Waar wij het normale leven hadden verloren komt er beetje bij beetje steeds weer een ander normaal leven voor terug.
Het wordt nooit meer dat onbezorgde complete leven dat we ooit hadden. Daarvoor is het gemis om papa te groot. Daarvoor is de angst om plotseling iemand te verliezen te groot. Maar na 25 maanden durf ik wel weer te zeggen dat ik het leven weer de moeite waard vind en ik had gedacht dat dat gevoel nooit meer terug zou komen.
De uitspraak "in moeilijke tijden kom je erachter wie je echte vrienden zijn" klopt. En gelukkig hebben wij er heel veel!
Bedankt lieve mensen!
