En opeens ligt hij daar ingevuld op de keukentafel. Het inschrijfformulier voor de basischool.
Mijn kleine meisje wordt pas in november 4 jaar, maar bassischolen vinden het fijn als opgaves voor nieuwe leerlingen optijd komen. Wij doen die basisschool graag een plezier, het is ten slotte ook mijn werkgever.
Toen wij ruim twee jaar geleden in de wijk kwamen wonen waar ik ook werk dacht ik er al over na. Want wat doe ik als Liv straks naar de basisschool gaat. Wil ik wel werken op de school van mijn kinderen? Wil ik wel collega en "moeder van" tegelijk zijn? Kan ik alles wel gescheiden houden? Het antwoord was toen; dat zien we dan wel. Ik kan ook altijd nog op een andere school binnen de vereniging gaan werken.
Nu is dat punt toch wel heel dichtbij. Ik moest serieus nadenken over bovengenoemde vragen.
Er is helemaal niets aan de hand wanneer je kind een "gewoon" doorsnee kind is. Wanneer het allemaal goed gaat kun je heel goed moeder en collega in één zijn op dezelfde school. Maar wanneer je kind "anders" is wordt het vaak lastiger. Want voor een collega is het moeilijk om jou iets te vertellen wat je eigenlijk niet wil horen. Helemaal is het moeilijk als je het niet (helemaal) eens bent met (de aanpak van) jou collega. Ook is het moeilijk dan niet te kritisch te worden op je collega's.
Als ik naar Liv kijk zie ik een heel "gewoon" meisje van drie. Toch zijn er dingen die mij aan haar opvallen waardoor ik soms denk… Tja… Hoe doorsnee ben je eigenlijk? Ik vraag me vaak af hoe ze het leven zal doorlopen. Daarbij hoort ook haar basisschooltijd. Eén ding hierbij staat voor mij vast, ik wil het beste voor haar!
En als ik daar naar kijk dan moet Liv gewoon naar de Bloemenhof. Ik ben namelijk voor 100% zeker dat ik werk op een erg goede school. Een school dat oog heeft voor zwakken, voor de middenmoot en ook voor hoogvliegers. Waar iederen tot zijn recht komt, de schatjes, de watjes maar ook de katjes.
Een goede school dus, waar ik erg graag werk. We zijn goed voor de kinderen, maar ook wij krijgen de kans onszelf te ontwikkelen. We staan als team nooit stil en werken altijd aan de kwaliteit van ons onderwijs. Je begrijpt vast dat ik hier nog niet weg wil.
De conclusie is dus nu dat Liv in november naar de Bloemenhof zal gaan. Vanaf dat moment ben ik daar dus niet meer alleen juf/collega, maar ook de moeder van…
De tijd zal ons leren of het een goede keus is geweest. En daarbij heeft Liv ook nog een vader waarmee ik erg op één lijn zit, waardoor ik mij soms misschien wat op de achtergrond kan houden en hem de gesprekken kan laten voeren wanneer dat nodig blijkt te zijn. En het laatste punt, als het wanneer dan ook toch niet goed lijkt te voelen kan ik altijd nog vertrekken. Liv echter niet, die hoort naar school te gaan in de wijk waar ze woont, wat een geluk dat het zo'n goede is!
