Het is vandaag de 18e. 22 maanden schreef ik iedere 18e van de maand een stukje over papa en mijn eigen welbevinden. Deze week dacht ik na over mijn 23e stukje. Zal ik het over de afgelopen 23 maanden gaan hebben, zal ik het over nu gaan hebben of zal ik beschrijven wat mijn gevoel is naar de volgende 18e toe….
En nu is het de 18e en voel ik niet de drang om daarover te schrijven. Want hoe sterk ik mij nog voelde aan het begin van deze week, zo zwak voel ik mij nu. Hoe dat komt?
Mijn oma is ziek. Heel erg ziek. Zelfs zo ziek dat we weten dat ze niet meer beter wordt. Eigenlijk zelfs zo ontzettend ziek dat de dokter heeft aangegeven dan het waarschijnlijk nog maar enkele dagen gaat duren. Vorig jaar oktober plaatste ik nog een foto van opa en een foto van oma met Liv en Rev op hun schoot Klik hier voor het stukje. Als ik naar de foto van oma kijk zie ik dat ze in een jaar tijd zo ongelooflijk hard achteruit is gegaan. Deze zomer werd ze al een keer een paar dagen opgenomen wegens slecht werkende nieren. Toen kregen de artsen de nieren weer redelijk aan de praat. Deze keer werkten haar nieren nog maar voor 10% en daar kunnen de artsen helaas niets meer aan veranderen.
Gisteren is ze in het ziekenhuis onderzocht, maar rond 16uur is ze weer naar haar eigen huisje gebracht. Daar is ze door de ambulancebroeders en ons op bed gelegd en er nog niet weer van afgeweest. De kans dat ze er weer afkomt voordat ze zal overlijden lijkt steeds kleiner te worden.
Je nieren hebben namelijk 3 functies. Ze verwijderen afvalstoffen uit het bloed, ze regelen de vocht en zoutbalans en ze maken het hormoon renine en erytropoëtine aan dat een rol speelt bij het regelen van de bloeddruk en de aanmaak van rode bloedlichaampjes. Je begrijpt vast dat dit essentiele functies zijn om in leven te kunnen blijven.
Het feit dat deze dingen op dit moment niet meer door het lichaam geregeld worden zegt volgens mij voldoende…..
Lieve oma,
Daar lig je dan….
in een bed, waardoor je je niet verplaatsen kan
Je voelt je ziek en bent moe
jij kan nergens meer naar toe
eigenlijk is er nog maar 1 plek voor jou
jij blijft het leven alleen liever trouw
Ik snap heel goed dat je nog niet wil gaan
jij wil ons niet "alleen" laten staan
Je zei "het is mijn tijd nog niet"
maar wat als het leven jou niets meer biedt?
Je voelt nu zelf ook dat het eigenlijk niet meer gaat
we moeten los laten vroeg of laat
gelukkig ben je daarvoor niet bang
dus lieve oma wacht niet te lang…
Het is daarbij fijn dat je sterk kan geloven
doe daarom papa een knuffel daar boven?
Want je blijft de moeder van mijn vader
en dat maakt het juist nu nog veel zwaarder!