Ik was van plan om vandaag eens goed te gaan zitten om een mooi stukje over de vakantie te schrijven. Ik wil jullie deze mooie gebeurtenis niet onthouden en al zeker de prachtige foto’s niet.
Maar soms loopt een dag zo anders…
Ik voel het eigenlijk al bij het opstaan; "Dit is mijn dag niet!"
Dus helaas geen opgewekt stukje over de vakantie, maar een gedichtje omdat het zo "heerlijk" met me gaat.
Het is inmiddels tweeduizendtien
in tweeduizendacht heb ik papa voor het laatst gezien
het is moeilijk om er een jaar bij op te doen
omdat het steeds verder afstaat van toen
toen, toen alles nog normaal was
toen je ‘echt verdriet’ alleen op tv zag of in een tijdschrift las
nu is dat verdriet bij ons in huis
is het heel normaal dat we huilen thuis
niemand die vraagt wat is er met je aan de hand
gewoon een warme knuffel vanaf de andere kant
Ik blijf met de vraag lopen "waarom moest het papa zijn"?
wat is een mens toch nietig en klein
niemand die ons echt beschermen kan
het overkomt zelfs zo’n sterke man
Nu moet ik zorgen dat niet nog iemand ons verlaat
tot die volledige bescherming ben ik helaas niet in staat
Ik moet iedereen niet op willen sluiten
maar moet ze laten genieten van het binnen en buiten
Pap, het gaat allemaal zo moeilijk zonder jou aan mijn zij
laat me nog één keer voelen hoeveel je houdt van mij!
Wat moet je hier nog op zeggen. Denk aan jullie lieverds!
Een half jaar geleden… Het lijkt voor ons ook nog als de dag van gisteren. Wat waren en zijn we er nog steeds kapot van toen we het slechte nieuws hoorden. Zie Joost nog zitten toen die het mij vertelde. Nadat die mij de hele avond al probeerde te bellen en ik de telefoon niet oppakte. De grond zakte onder mijn voeten weg. Nog steeds dwaalt het heel vaak bij ons in onze gedachten. Kunnen het absoluut nog geen plekje geven. Het is nog steeds onvoorstelbaar dat Rijk er niet meer is. Het leven gaat gewoon verder.. en dat is inderdaad o zo moeilijk. Lieve schatten hier nog weer eens een hele dikke knuffel van ons allemaal. En weet dat er heel veel mensen voor jullie zijn om jullie te troosten in deze vreselijk moeilijke tijd!!! Heel veel liefs!!
Het valt niet mee om het xe9xe9n en ander in het leven te bevatten. Het overlijden van Rijk is zo iets. Met de regelmaat van de klok haal ik dingen terug en uiteraard met een goed gevoel kijk ik dan over mijn schouder terug, maar het geeft geen voldoening.Ik ben er "gewoon" niet aan toe om dit te bevatten. Ook niet na een half jaar. Natuurlijk gaan onze eigen dingen hier in Nijeveen door en kan ik genieten van mooie en dierbare dingen, maar het gemis van Rijk blijft knagen.
Luitjes, weet dat we aan jullie denken en er altijd voor jullie zullen zijn. Kop der veur!
Groet,
DEM
Een half jaar alweer…De tijd gaat snel, al moet het voor jullie lijken alsof de dagen erg lang duren. Kan het nog steeds niet helemaal bevatten dat Rijk er niet meer is. Sinds ik weet dat je deze site bij houd ( en das nog niet zo lang) kijk ik regelmatig naar de verhalen en gedichten die je schrijft. En sta er verstelt van hoe goed je bent in het verwoorden van je gedachten. Heb ook al menig uur door gebracht op je site. Ik hoop dat het elke dag een beetje beter wordt. En ooit zien jullie elkaar terug dat weet ik zeker. Dikke Kus Ingrid
Dikke kus op jullie voorhoofd!
Een dikke knuffel van deze kant!