Ik was van plan om vandaag eens goed te gaan zitten om een mooi stukje over de vakantie te schrijven. Ik wil jullie deze mooie gebeurtenis niet onthouden en al zeker de prachtige foto’s niet.
Maar soms loopt een dag zo anders…
Ik voel het eigenlijk al bij het opstaan; "Dit is mijn dag niet!"
Dus helaas geen opgewekt stukje over de vakantie, maar een gedichtje omdat het zo "heerlijk" met me gaat.
Het is inmiddels tweeduizendtien
in tweeduizendacht heb ik papa voor het laatst gezien
het is moeilijk om er een jaar bij op te doen
omdat het steeds verder afstaat van toen
toen, toen alles nog normaal was
toen je ‘echt verdriet’ alleen op tv zag of in een tijdschrift las
nu is dat verdriet bij ons in huis
is het heel normaal dat we huilen thuis
niemand die vraagt wat is er met je aan de hand
gewoon een warme knuffel vanaf de andere kant
Ik blijf met de vraag lopen "waarom moest het papa zijn"?
wat is een mens toch nietig en klein
niemand die ons echt beschermen kan
het overkomt zelfs zo’n sterke man
Nu moet ik zorgen dat niet nog iemand ons verlaat
tot die volledige bescherming ben ik helaas niet in staat
Ik moet iedereen niet op willen sluiten
maar moet ze laten genieten van het binnen en buiten
Pap, het gaat allemaal zo moeilijk zonder jou aan mijn zij
laat me nog één keer voelen hoeveel je houdt van mij!
