Het is gelukt. We kunnen op internet! Jammer genoeg niet in ons appartement, maar wel bij de receptie. Ik typ dus nu een stukje op onze eigen laptop en ga straks naar de receptie voor het gebruik van draadloos internet.
Dan nu …. Hoe gaat het in het verre zuiden…
Op weg….
Om half 11 vertrokken wij richting Rotterdam Airport, waar we om ongeveer half 1 waren. We moesten even wachten met uitstappen want de regen kwam met bakken, grote bakken, uit de hemel. Na een kwartiertje wachten er ons toch maar aan gewaagd, met in ons achterhoofd dat we de komende twee weken geen regenbui meer op onze kop zouden krijgen….
Binnen stonden Hans en Nelco (Tim’s ouders) ons al op te wachten. Samen wat gedronken (en mijn cadeautjes uitgepakt, ik was tenslotte jarig), daarna richting incheckbalie. Bij de incheckbalie werd het spannend, want wat zou er gebeuren met ons veel besproken onderwerp, het gewicht van de koffers……
Als eerste mijn koffer…trommelgeroffel….26 kilo schoon aan de haak! Ik meld nog even dat ook mijn dochters bagage erin zit, de baliemedewerkster zegt niets… Dan Tim, keurig 19.9 kilo. Alles oké zegt ze en de rest van de familie is aan de beurt.
Mijn ouders hadden allebei 1 kilo teveel en Aïsha 2 kilo overgewicht (heeft zij ook nog eens overgewicht). Ook hier wordt niets van gezegd. Toch fijn dat we ons er voor de tijd zo druk over hebben gemaakt!
Na het inchecken door de douane. De thermosfles voor Liv haar voeding mocht niet mee, die moesten we met een tas opnieuw inchecken. Kan geregeld worden. En toen kon het wachten beginnen.
Liv deed natuurlijk geen oog dicht, want je zou eens gaan slapen als je moeder dat in de planning heeft. Dan niet! Om kwart voor 4 mochten we het vliegtuig in. Ons mevrouwtje was toen echt aan slapen toe, maar verzette zich er hevig tegen. In verband met de baby waren Tim en mijn plek al ingedeeld, dus zaten wij niet bij elkaar. Dat was balen, want onze plekken waren niet anders dan de andere. Zaten we ook nog tussen het raam en een single mevrouw. Liv werd steeds onrustiger en ik daarbij ook. Als dat maar goed gaat…. Natuurlijk wilde ze ook niet drinken tijdens het stijgen, dan maar een speen. En toen…toen viel ze in slaap bij Tim op schoot.
Na een half uurtje werd ze wakker en wist ik dat ze daar weg moest. Ik heb met haar geruild met mijn vader. Zo zaten de vrouwen bij elkaar en konden we Liv 1 voor 1 bezig houden en dat ging eigenlijk best goed. Achteraf viel het mee, maar ik herinner mij ook nog dat gevoel in het vliegtuig…spanning of het wel goed zou gaan… En ach nu is het allemaal alweer achter de rug! De terug weg gaan Liv meteen in het rijtje waar alleen familie zit…
Toen nog met onze huurauto’s richting het appartement. Onderweg wel even gestopt om een krijsende Livie gerust te stellen. Wat is het toch soms een dramaqueen. Na een fles voor haar en patat en hamburgers voor ons konder we verder. Tegen half 10 waren we eindelijk in ons appartement.
Gelukkig zag het er allemaal ontzettend netjes uit. De kamers, badkamer en keuken zijn lekker ruim. Er was alleen nog geen goed bedje voor Liv, maar ook dat was zo geregeld.
En toen… Toen kon onze vakantie beginnen!!!
Gisteren een beetje rustig aan gedaan. Acclimatiseren zoals dat heet. Aan het weer kunnen we wel wennen. Heerlijk op een handdoekje aan het zwembad, Liv vermaakt zich wel op deze manier. Ook
even het stadje in geweest. Erg gezellig met echt leuke winkels. Vriendelijke mensen en schone straten. Hier kunnen wij ons wel 2 weken vermaken.
Later meer!!!!
Even wat foto’s…
