Na een super gezellige vierde verjaardag voor Rev moest hij toch ook echt weer naar school.
Vorige week was de wenweek en wennen was het zeker. Geen grote enthousiaste verhalen, maar af en toe een korte mededeling en veel tranen brachten de eerste schooldagen met zich mee.
Het weekend had hij nodig om bij te komen, bij te tanken, bij te slapen. We deden rustig aan, hij sliep de klok rond en knuffelde veel, heel veel. Het rustige weekend werd echter opgevolgt door een gezellige, maar drukke verjaardag.
En als je dan echt vier bent, mag of eigenlijk moet je ook naar de basisschool. Dat plekje waar je de week ervoor het vertrouwen en de veiligheid nog niet had gevonden. Hij mocht op zijn eigen nieuwe fiets en ging vrolijk opweg. Op school was het afscheid nemen helaas minder vrolijk en als je daarna ook nog je moeder in een bus ziet stappen en moet uitzwaaien omdat ze op schoolreisje gaat is het leed compleet.
Moeders slikte een paar keer flink en zwaaide haar vrolijk stralende meisje en haar verdrietige jongetje met gemengde gevoelens uit. Toen ik smiddags thuis kwam kon ik de knuffels van het jongetje bijna niet aan. Nog nooit is er iemand zo blij geweest dat ik er weer was. Ik knuffelde hem terug en fluisterde in zijn oor dat mama altijd terug komt.
Vanmorgen knuffelde hij verder waar hij gisteren gebleven was. We checkten nog even of hij nog wist wat we afgesproken hadden…. mama komt altijd terug.
Zojuist op school wist hij het nog goed. En toch was hij intens verdrietig. Dat wat ik niet van hem ken deed hij wel. Hij klampte zich aan mij vast, huilde en snotterde en was niet af te leiden met wat dan ook. Dus na een minuut of 5 liet ik hem de keus… of je gaat nu spelen of ik breng je naar de juf. De juf was op zijn moeder na de veiligste keuze, dus we zochten de juf. Ik gaf haar mijn zoon zijn handje en vluchtte weg. Mijn kleine jochie liet ik huilend en trekkend aan de juf haar hand achter.
De meters naar de personeelskamer leken eindeloos. Daar sloeg ik af en liet mijn tranen gaan. Dit viel niet meer weg te slikken. Twee lieve collega’s konden me troosten. En nu kan ik mijn tranen weer bedwingen, maar mijn moederhart huilt!
Het liefst stap ik op de fiets en haal hem weer op…. ik wacht er nog maar even mee tot 12.15uur!
