Plof!
Ik stort neer op de bank met een kopje thee. Ik zet de tv aan en zap wat in het rond. Ik blijf steken bij "So you think you can dance". Het is niet echt mijn programma, maar helaas is er verder niet veel boeiends op. Ik pak de gids er even bij om te kijken of de avond mij nog wat beters gaat brengen.
Op hetzelfde net als "So you think you can dance" komt zometeen een kookprogramma. Dat vind ik wel leuk. Dan blijf ik gewoon bij deze zender hangen en rol ik straks zo door in het volgende programma.
Zo die meid kan dansen zeg, en ja hoor, ze is door naar de Bootcamp. Ze loopt weg van de jurry. Op dat moment wordt er een nummer gestart, en….
BAM!
Mijn relaxte avondje op de bank is opeens niet meer zo relaxt. Want daar zijn ze al, de TRANEN!
Het is namelijk
Ik zocht even op mijn web-log om te kijken of ik er ooit over geschreven had. Nee dus! De tranen die nu over mijn wangen stromen geven antwoord op de vraag waarom ik dit liedje nooit eerder met jullie deelde.
Dit liedje was namelijk op 19 december 2008 op de radio toen wij als incompleet gezin achter de rouwauto Hardenberg in reden. Na een nacht zonder papa waren we weer samen thuis, maar thuis zou nooit meer hetzelfde zijn.
