We zitten in de bus terug van wintersport en staan in de file. Tim en ik zitten behoorlijk te stressen waardoor de sfeer steeds een beetje ongezelliger wordt. Hoe langer de file duurt hoe groter de kans is dat we onze wedstrijd niet gaan redden. We zouden op tijd terug zijn om in ieder geval reserve te kunnen staan. Reserve inderdaad, want omdat we op vakantie waren geweest hadden we niet getraind. En niet trainen, betekende niet starten in de basis. Het is februari 2003, Tim en ik zijn allebei 19 jaar.
In onze jeugd draaide alles om de korfbal. De vakanties werden om het korfbalseizoen heen gepland. We zorgden dat we op tijd terug waren van vakantie om bij de selectietrainingen te zijn. We sloegen feestjes en verjaardagen over vanwege een training of wedstrijd. En op vrijdagavond gingen we op tijd naar bed en dronken geen alcohol. Alles voor de korfbal!
Tijden veranderen. En dat zien we ook op de korfbal. Natuurlijk zijn er dingen belangrijker dan de korfbal en is het geen wereldramp om een keer een wedstrijd over te slaan. En ook al doet iedereen zijn best om er te zijn, afzeggen is een optie.
Nou zit het misschien toch ook in de genen. Want Liv en Rev vinden het behoorlijk lastig om een wedstrijd over te slaan. Afgelopen weekend zou Liv eigenlijk een dag later naar het Familieweekend komen. Oma Jennie zou dan met haar die kant op rijden na haar wedstrijd. Toen oma ziek bleek en dus niet heen zou gaan moest Liv een keuze maken. Meteen mee naar Familieweekend en de wedstrijd overslaan of de wedstrijd spelen en niet mee naar familieweekend? Tranen met tuiten leverde het op, het bleek voor haar een hele moeilijke keuze. En daarom hielpen wij haar bij het maken van de keuze en ging ze gezellig mee naar Overasselt.
Dit weekend zijn we weer op familieweekend. Nu zijn we samen met Tim zijn familie in Bad Bentheim. We zijn inmiddels met z’n achttienen en dat is één groot feest.
Gelukkig had Liv dit weekend geen wedstrijd. Geen moeilijke keuze voor haar deze keer. Rev had wel een wedstrijd, maar die hadden we een paar weken geleden al afgezegd in overleg met zijn trainers. En toch onderbraken we gisteren het weekendje en zijn we samen naar Harderwijk gereden. Rev kon namelijk kampioen worden. En je kampioenschapswedstrijd overslaan is wel heel erg jammer. Dat vond (oom) Gijs ook, dus die reed gezellig mee! Ook (tante) Aïsha was als verrassing naar Harderwijk gereden.
Het werd een zenuwslopende wedstrijd waar het lange tijd erop leek dat Rev met zijn team zou winnen. Vijf minuten voor het einde van de wedstrijd stonden ze nog met 3 punten voor. Helaas zette de tegenstander een eindsprint in en verloren ze alsnog met 10-12. Een grote teleurstelling waar flink wat emoties bij kwamen kijken.
Toen we weer terug kwamen in het vakantiehuisje was het onmogelijk om niet blij te worden. De neefjes en nichtjes zorgden voor een warm onthaal. Overal in het vakantiehuisje hingen lieve briefjes. De muziek werd hard aangezet om Rev op te vrolijken. Tijdens het dansen kwam Rev zijn glimlach terug. We konden weer vrolijk verder genieten!
