afgeLOPEN!

Het kan niet meer, het zou niet verstandig zijn! Mijn hoofd wist het al de laatste 10 kilometer afgelopen dinsdag. Maar mijn gevoel schreeuwde wat anders.

Tijdens de stappen op die lange dijk kwamen de eerste tranen al. Ik voelde dat het toch weer helemaal mis ging daar in mijn wandelschoenen. Ik had zo gehoopt dat het goed zou gaan! Ik had zo gewenst dat ik in ieder geval de eerste dag nog geen (noemenswaardige) blaren zou lopen! Maar uiteraard had ik ook gevreesd dat ik al na de eerste kilometers de blaren zou voelen komen…. Natuurlijk was er echt wel een plekje in mijn achterhoofd die wist dat het met de ervaringen die achter mij lagen heel lastig was om géén blaren te lopen.

De eerste 30 kilometer gingen enorm goed. Ik starte in mijn ééntje in de regen en heb 23 kilometer in mijn uppie gelopen en daarna voelden de eerste kilometers met Rudy ook nog ontzettend goed. Tim, Albert en de kinderen stonden ons aan te moedigen en nog altijd leek er geen vuiltje aan de lucht. Ik heb genoten van hun aanwezigheid, ik heb genoten van Liv en Rev hun plezier. Vol goede moed liepen we weer verder en opeens ging het mis. Het leek of de blaar ontsnapte onder de tape door om tussen mijn tenen met geweld uit te breken. Geen sprake van wrijving, maar gewoon een ontsnapping bij beide voeten op dezelfde plek. Het voelde heel erg fout en toch leek het bij de finisch eerst wel mee te vallen…..

Na een douche en een verzorgingsbehandeling van een uur geassisteerd door Rudy dacht ik de volgende dag de schoenen wel weer aan te kunnen trekken. Maar ik wist ook dat ook dan de blaren hun weg naar buiten weer zouden zoeken en wat zou dan de schade zijn? En wat zou er op dag 3 gebeuren? En zou dag 4 zich dan nog wel aandienen? Diep in mijn hart wist ik het al wel, maar mijn gevoel wilde nog geen afscheid nemen van het doel dat ik maanden voor ogen had. In telefoongesprekken met dikke tranen besloot ik te gaan slapen en bij het gaan van de wekker de (stoute) wandelschoenen aan te trekken om te voelen wat ik zou moeten besluiten.

Op 18 juli om kwart voor 5 maakte ik de beslissing om uit te spreken dat het mij niet is gelukt. In mijn ééntje in een donkere vreemde slaapkamer zittend op het krakende antieke bed heb ik de teleurstelling weggehuild!

Ik maakte foto’s van mijn blaren om ook als de ergste pijn is verdwenen mijzelf eraan te kunnen herinneren dat het niet meer kon.

De rest van de week kwam mijn moeder mij heel lief gezelschap houden. We zochten naar schoenen en slippers die ik zonder pijn aan kon hebben. Elke schoen of slipper gaf echter wel pijn op één van de 6 blaren. Ik hield mijn eigen slippers aan die de twee grote blaren tussen mijn beide grote tenen het minst pijn deden. Met paracetamol en ibuprofen liep ik rustig, héél rustig door. We zorgden voor Rudy en genoten van het hele feest dat er zich in Nijmegen afspeelt in de dagen van de vierdaagse.

En toch keek ik uit naar vrijdag, niet vanwege mijn verjaardag, maar omdat ik dan weer lekker naar huis kon. Terug naar Tim en de kinderen, weg bij het feest van Nijmegen.

Want het feest dat het had moeten zijn is het niet geworden. Het feit dat daar heel wat training, planning, oppas en uitgaven aan vooraf zijn gegaan maakt het zuur. Het feit dat ik de week van Nijmegen heel veel mensen heb moeten passeren en voor mij heb moeten laten “werken” op welke manier dan ook geeft mij een vervelend gevoel. Mijn excuses aanbieden aan hun is vanwege hun grote hart niet nodig en daarom zeg ik alleen BEDANKT! Bedankt dat ik het heb mogen proberen.

Ik zei: Once in a lifetime!

En ik zeg nog steeds: Once in al lifetime!!!

Want ooit vind ik de juiste schoenen, vind ik de juiste sokken en zal ik de juiste tips kunnen gebruiken. Ooit!!! Maar nu eerst nooit!

Ik ben blij dat ik gisteren nog maar 29 jaar ben geworden…. Op naar het volgende jaar met als enige doel: genieten van alle liefde om mij heen en net zoveel liefde geven!

Mijn eerste liefde gaat nu uit naar Rudy. Vier dagen lang in weer en wind iedere dag in je ééntje 50 kilometer lopen is een geweldige prestatie!