Door de wind, door de regen, dwars door alles heen. Wandelde ik door onze wijk!
Sinds vorig jaar doe ik mee aan “Het ommetje”. Ik schreef er al over op 28 december 2020 https://www.opdevoet.nl/ommetje/.
Ik was een team gestart met mijn collega’s. Het bleek voor mij een goede stimulans. Voor een reeks kreeg je meer punten en dus sloeg ik geen dag over. Na een tijdje was de reeks zo groot dat ik begon te bedenken wanneer ik die reeks zou doorbreken. Ik stelde mezelf toen een doel. Ik ga een jaar lang iedere dag een Ommetje lopen. Ik wist alleen niet meer precies wanneer ik begonnen was. Ik pakte de kerst als einddoel.
Als ik ’s morgens wakker word bedenk ik meteen wanneer ik die dag zal lopen. Soms loop ik na schooltijd meteen een rondje, soms loop ik na het avond eten en soms is het gewoon even tussendoor. In de tijd dat we in quarantaine zaten liep ik ’s avonds laat met Loet mijn ommetje. En op hele drukke dagen loop ik gewoon al voor 6.00 uur buiten.
Iedere keer pas ik mijn kleding op het weer aan. Ik heb gelopen in een korte broek en hemdje. Ik heb gelopen in een joggingbroek en T-shirt. Ik heb dik ingepakt gelopen in de ijzige kou. Ik heb gelopen in de sneeuw op mijn snowboats. Ik heb gelopen op vakantie in mijn zomerjurk met wandelschoen. Ik heb gelopen in de stromende regen onder mijn paraplu. Maar ik liep, iedere dag!
Vanmorgen werd ik wakker en bedacht wanneer ik vandaag mijn ommetje zou lopen. En op datzelfde moment overvalt mij een onrustig gevoel, want… Wanneer heb ik gisteren eigenlijk gelopen? In mijn hoofd neem ik snel die dag door… sportschool, leilinders snoeien, tuincentrum, boodschappen. Ik herinner mij GEEN ommetje. Onee, ik ben hem vergeten!!!
Weg reeks! Gedesillusioneerd sta ik op. Ik mopper wat op mezelf en loop teleurgesteld de woonkamer binnen. Daar zit Liv en vraagt aan me wat er is. “Ik heb gisteren mijn ommetje niet gelopen!” Ze kijkt eerst meelevend en begint daarna te lachen. Het is blijkbaar ook grappig om een controlefreak even de controle te zien verliezen, want mijn andere huisgenoten reageren afzonderlijk van elkaar hetzelfde.
“Waarom had je dan geen alarm in je telefoon?” vraagt Liv aan mij. Dat heb ik namelijk voor heel veel dingen, dus dat zou best logisch zijn geweest. Dat was echt niet nodig vertelde ik haar. Het ommetje hoorde echt bij mij systeem. “Zoals tanden poetsen?” vraagt ze. Nou inderdaad, zoals tanden poetsen, dat doe je ook gewoon. En dit deed ik ook gewoon. Iedere dag. Zo’n 337 dagen. Het jaar net niet gehaald.
Ik heb er nu even een uurtje aan kunnen wennen. De teleurstelling voel ik nog wel, maar ik kan er inmiddels zelf ook wel om lachen. Misschien kan ik er zelfs wel wat van leren? Daar ga ik de komende dagen eens even goed over nadenken.
Het ommetje blijf ik vast lopen. Het bracht me namelijk vooral heel veel rust. Het dwong mij om iedere dag even tijd voor mijzelf te nemen. Maar of ik het ook in weer en wind blijf doen?
