In de wind wapperen de vlaggen half stok
om precies acht uur slaat een inmense klok
een tijdstip waarop we twee minuten stil moeten zijn
stil zijn, om te denken aan de pijn
pijn die mensen hebben om een verloren strijder
die niet konden ontkomen aan die grote leider
ik heb ook twee minuten mijn mond dicht gedaan
maar niet bij "die pijn" stil gestaan
ik heb aan mijn eigen pijn meer dan genoeg
en daarbij nog vele onzekere jaren voor de boeg
want hoe leer ik zonder vader weer te stralen
en zonder mijn adviseur weer alles uit het leven te halen
welke man zegt tegen mij "ik ben trots op je meid"
"je doet het goed zoals jij je leven leidt"
alleen je ouders kunnen dat tegen je zeggen
is het wel eerlijk om deze taak op mama alleen te leggen?
we proberen allemaal enorm sterk te zijn
we gaan ieder op onze eigen manier om met deze pijn
we kunnen erover dichten, zingen en praten
we kunnen elkaar af en toe met het verdriet alleen laten
we proberen ook weer te dichten, te praten en te zingen
over alle lieve, leuke en mooie dingen
maar hoe hard we alles proberen en welke tijd er dan ook staat op de klok
sinds 18 december hangt mijn vlag continu half stok
