Ik was vanmorgen al optijd wakker. Ik kijk op de wekker en zie dat het nog geen 7 uur is. Nog eventjes en de drukte van de dag gaat weer beginnen.
Ik lig te denken… weer een maand verder…
PIEP – PIEP… een smsje.
In gedachten bedenk ik van wie het zou zijn. Er zijn meerdere opties… Ik open het bericht:
Alweer 9 maanden…. Ook vandaag denken we eraan! Lfs. Mirjam
Wat een lieverd. Haar eigen zoon jarig en toch al een sms naar mij.
In de loop van de ochtend krijg ik nog een aantal smsjes. Allemaal om mij even te laten weten dat ook zij vandaag even stil staan bij het feit dat het "alweer" 9 maanden geleden is…
9 maanden
9 maanden heb ik Liv en Rev gedragen,
ondertussen vormde ik mij honderden vragen
Hoe zou het leven straks zijn?
Voel ik mij als moeder echt zo fijn?
Na 9 maanden waren ze dan eindelijk daar,
missie volbracht, de zwangerschap klaar
Nu weer 9 maanden voorbij,
ook nu weer honderden vragen op een rij
Ze worden alleen maar niet beantwoord,
niemand die het verdrietige gevoel verstoord
Niemand die zegt het einde is inzicht,
geen streefdatum waarop ik mij richt
Alleen het zinnetje "ooit zal je weer gelukkig zijn"
Ooit voel je je echt weer fijn
Maar wanneer in vredesnaam is ooit,
misschien ga ik ook wel te vroeg en komt het nooit
Ik probeer de zon af en toe binnen te laten komen,
positiviteit naar binnen te laten stromen
Maar dan overvalt je weer dat ene moment,
papa is dood, het feit dat nooit went.
Binnen in mij wordt er gevochten voor een tevreden gevoel,
tevredenheid, dat is op dit moment mijn enige doel
Haal ik dat dan ga ik rustig slapen,
om de volgende dag dezelfde moed weer bij elkaar te rapen…
Gelukkig zijn er nog steeds heel veel lieve mensen die aan ons blijven denken
Hun zou ik het liefst alle geluk van de wereld schenken!
We zullen het misschien niet altijd hard op zeggen,
maar onze dank is niet in woorden uit te leggen.
Het leven lijkt soms één grote sleur,
maar dankzij jullie krijgt het toch ook weer een bijzondere kleur!
Thanks!
Kus Nicolle
